EEN KATHOLIEKE KONINGIN IN EEN REPUBLIKEINS LAND

 

De van huis uit katholieke koningin Maxima gefotografeerd door Erwin Olaf in collage van petrus.

Naar het schijnt had het koningspaar een goede relatie met paus Franciscus. Wat dat voor een relatie is, is niet duidelijk maar het is begrijpelijk. Per slot van rekening is Maxima een Argentijnse van katholieke huize en dat zal de Argentijnse Franciscus goed hebben gedaan.Het is daarom jammer dat Maxima niet bij de begrafenis van de paus kan zijn. 

Koningsdag is natuurlijk ook belangrijk. Een keer per jaar begeeft het koningspaar zich tussen het Nederlandse volk. Dat is nog belangrijker dan in andere landen omdat we zo republikeins zijn. Niemand hoort ver boven het volk uit te steken, ook een koningshuis niet. Daarvoor zijn we te republikeins, republikeinser dan bijvoorbeeld de Fransen.

Je kunt hooguit zeggen dat we uit eerbied voor de geschiedenis een koningshuis tolereren maar daarmee is het ook wel gezegd. Voor de rest zijn we een land van burgers die zich zoveel mogelijk als gelijken gedragen. Of we dat ook zijn is iets anders. 

Voor voetballers, wielrenners en grote zangeres maken we dan weer graag een uitzondering. Dat zijn dan ook volkshelden en die mogen natuurlijk best een kopje groter zijn dan de rest en een beetje meer verdienen.

Belangrijke voetbalwedstrijden zijn hoogmissen waarin symboliek een belangrijke rol speelt. We spreken ook niet voor niks van koning Voetbal. We aanbidden koning Voetbal als hij ons verlossing brengt tijdens een of ander kampioenschap. 

Toch is het jammer dat er niemand van het koningshuis op de begrafenis van de paus in Rome zal zijn. Het bevestigt dat Nederland in wezen en ondanks een katholieke koningin een protestantse natie is waarin voor Rome weinig plaats is. 

De Spaanse -katholieke Nederlanden - eenmaal veroverd in de Tachtigjarige oorlog, werden lang gewantrouwd. Het heeft lang geduurd voordat katholieken aanvaard werden als gelijke burgers. Daar was een Franse bezetting voor nodig. 

Tijdens die bezetting kwam wettelijk een einde aan de generaliteitslanden (1795), ruwweg het tegenwoordige Noord Brabant, Limburg en Zeeuws Vlaanderen. Lange tijd werden ze beschouwd als een soort interne koloniën en na 1800 nog lang als wingewesten. 

De scheidslijn valt ruwweg samen met de twee grote rivieren en is nooit helemaal verdwenen, niet in de taal, niet in de cultuur en eigenlijk ook niet economisch. Pas aan het einde van de negentiende eeuw en het begin van de twintigste krijgt de katholieke emancipatie politiek, cultureel en economisch zijn beslag.

In de negentiende eeuw kreeg de industriële revolutie een stevige poot in het zuiden van Nederland met wat tegenwoordige maakindustrieën worden genoemd.

“De belangrijkste industriële regio’s van Nederland zijn Zuidoost-Noord-Brabant en Groot Rijnmond. Die koppositie hadden ze twintig geleden ook al. Wel lijkt er een verschuiving plaats te vinden van het zwaartepunt van de industrie van het westen naar het zuiden van Nederland, met name Noord-Brabant.” (CBS)