HOLLANDERS EN VLAMINGEN

Winterlandschap, Vlaams Brabant (Klein Brabant), 2013

Het vergelijken van Hollanders met Vlamingen, in alfabetische volgorde om ongelukken te voorkomen, is een hachelijke zaak, zeker voor een Hollander die in Vlaanderen woont. Eén verkeerde mening over een Hollander en je hebt kans dat je bedreigd wordt. In mijn geboorteland is maatschappelijke zelfbeheersing tot een dieptepunt gekomen zodat we nu zowat met kop en schouder in de beerput van het menselijk onvermogen zijn terecht gekomen. In Vlaanderen is het zo ver nog lang niet. Daar staat zelfbeheersing en fatsoen nog hoog op de lijst. Beleefdheid wordt op prijs gesteld.

Soms vertellen Vlamingen dat ze wel net zo welbespraakt zouden willen zijn als Hollanders want dat zijn ze. Misschien dat de gemiddelde Vlaming zich wel iets gemakkelijker zou moeten uitspreken maar laat het dan a.u.b. nooit zo ver komen als in Nederland. Daar is welbespraaktheid al lang geleden overgegaan in een grote mond. Men bekt elkaar af als het zo uitkomt en ook als het niet uitkomt. Men zegt wat men denkt zonder enige terughoudendheid of zelfbeheersing. Geestelijke discipline bestaat er uit naam van de vrijheid niet meer. Trouwens fysieke discipline ook niet meer. De gewelddadigheid op straat en god betert het ook op voetbalvelden, ja zelfs op scholen en dancings zijn niet meer bij te houden.

Maar ondanks dat zijn Hollanders en Vlamingen familie van elkaar. Ze spreken toch maar mooi dezelfde taal. Weliswaar met een verschillende tongval maar dat is normaal en zou de pret niet mogen drukken. Zou want er zijn van die Hollanders die denken dat hun taal superieur is aan het Vlaams. Zij zouden het echte Nederlands spreken, Vlamingen en andere buitenlui zoals Limburgers, Brabanders, Tukkers enz. zouden de verkeerde tongval hebben. Nou, ik vind van niet. Mijn voorkeur gaat uit naar de zachte G en de rollende R en het Ge en Gij.

Waar Hollanders lijden aan een superioriteitscomplex, lijden Vlamingen aan een minderwaardigheidscomplex. Hollanders wanen zich de beste van de wereld op bijna alle terreinen. Bescheidenheid is voor een Hollander een ondeugd, een doodzonde waarvoor je moet boeten, liefst in het openbaar omringd door journalisten. Die beschouwen zich als de hogepriesters van de Hollandse samenleving. Zij beschermen hun landgenoten niet alleen tegen bescheidenheid maar ook tegen onbekendheid en privacy. Ze strelen ijdelheid en jaloezie van hun publiek, zorgen voor onmin en onvrede, wakkeren verontwaardiging en wantrouwen aan. Ze zorgen dat de rot in de samenleving blijft en de democratie kapot gaat aan zijn tegenstellingen.

Den Bosch, Noord Brabant, 2008

Vlamingen beschouwen zichzelf als de underdog van België, Europa en de wereld en het slachtoffer van de geschiedenis. Ze moeten weinig of niks hebben van vreemde dingen en vreemdelingen. Ze houden vast aan tradities en gewoonten, wonen en werken het liefst rond de (dorps)kerk. Verre en onbekende reizen is niet hun ding. Hun groot geheim is hun zuinigheid tot op het gierige af. Daarom wijzen ze ter afleiding graag naar die zuinige Hollanders die immers alleen maar broodjes kroket eten en karnemelk drinken.

In tegenstelling tot de Vlaamse keuken, steekt de Hollandse keuken met drank en al mager af. Maar de Vlaamse keuken is ook niet veel meer dan een verbeterde versie van de Franse keuken en die is ook lang niet alles: te veel botersausen, te veel nadruk op vlees en te weinig variaties. De wereldkeuken is nog lang niet in Vlaanderen doorgedrongen, in Nederland zo langzamerhand wel.

Dank zij hun gevoel voor traditie zijn er in Vlaanderen nog volop bruine café's waar je Belgische streek en wereldbieren van hoge kwaliteit kunt drinken zonder gestoord te worden door hoogdravend gepraat dat tot in de verste uithoeken van het café te horen is. Schaamteloos hard praten in het openbaar, op straat, op terrassen en in café's is typisch Nederlands. Je kunt ze daarom al van ver horen aankomen. Het superioriteitscomplex golft je tegemoet.

Nederlands zijn verschrikkelijke regelneven tot in 10 cijfers achter de komma. De hele samenleving is daarvan doordrongen. Alles staat op een rijtje en in het gelid, voor alles zijn regels op welks handhaving nauwgezet wordt toegezien vanaf Den Haag tot in het kleinste dorpje. En oh wee als er iets niet geregeld is dan draaien TV en radio, kranten en sociale media volle toeren desnoods 24 uren aan een stuk. Naarstig wordt gezocht naar de schuldigen. Tientallen jaren later wordt er nog geprocedeerd, gedebatteerd en gepubliceerd over de Schiphol brand, het vliegtuig ongeluk in Portugal of Eindhoven, de vuurwerkramp in Enschede, de brand in Volendam enzovoort enzovoort. Nederlanders leven zo langzamerhand meer achteruit dan vooruit, zijn meer bezig met het verleden dan de toekomst.

Geef mij daarin maar de Vlamingen. Zij hebben nog steeds gevoel voor het noodlot en het drama. Ze leven met het besef dat je pech kunt hebben en dat het leven tegen kan zitten. Ze halen hun schouders op en gaan weer verder zonder al teveel geklaag en gezucht en zeker niet met de idee dat ze in Brussel of elders iets kunnen regelen. De Vlaming zorgt het liefst voor zichzelf, voor zijn huis en zijn tuin. Daar moet je als overheid dan ook niet aankomen. Niet teveel regels en voorschriften wat wel en niet mag. Wat van jou is, is van jou en daar mag jij mee doen wat je wilt.

Dat bevalt me wel aan de Vlamingen. Nederlanders vinden daarom het Vlaamse landschap onverzorgd en rommelig, onoverzichtelijk en ongeregeld. Dat klopt. Het Vlaamse landschap drukt de individualiteit van de Vlaming uit. Het Nederlandse landschap de collectiviteit van de Hollanders. Hollanders lijken dan ook meer op Scandinaviërs waar de geest van het collectivisme rondwaart. Vlamingen liggen op de grens tussen dat Noord Europese collectivisme en het Zuid Europese individualisme. Daarom is Vlaanderen een mooie plek om te wonen en te leven.