BRIEF AAN BUMA

Een digitale compositie van Petrus

Beste Buma,

Ik heb je brief gekregen waarvoor dank. Met deze brief ga ik in op je verzoek om mee te denken over de uitwerking van de door jou op het CDA congres gepresenteerde 7 principes. Mooi Bijbels begin trouwens. Naast de 7 hoofdzonden (hoogmoed, hebzucht, onkuisheid, nijd, onmatigheid, woede en gemakzucht) hebben we nu dus jouw 7 principes “om het land uit de crisis te leiden'. Het ontbreekt je daarbij niet aan ernst en gevoel voor drama. Dat mag, maar een vrolijke noot hier en daar maakt een ernstige boodschappen handzamer en relativeert die ook. We weten immers dat een ideale wereld niet mogelijk is, zelfs niet als Den Haag er zich mee bemoeit.

Met je eerste principe “de samenleving, niet de overheid” ben ik het eens maar dan wel met een andere invulling. Ik vertaal dat beginsel niet als meer invloed voor de burger op het bestuur, al is dat niet altijd verkeerd. Natuurlijk, hij of zij wil best zijn mening over alles en nog wat geven maar vraag hem of haar niet om daarvoor medebestuurder te worden. Daarvoor kies je nou net je bestuurders. Daar heb je de politiek voor. Zelf hebben ze wat anders aan hun hoofd: werken, het gezin, de voetbalclub of andere vrije tijdsbesteding voor zichzelf en/of de kinderen, klusjes thuis of elders enz.

Besturen hebben ze gedelegeerd aan jou en al die anderen in den Haag. Je hebt ze daarmee zelfs de afgelopen decennia verwend. De overheid heeft steeds meer uit handen genomen van de burger met als gevolg dat hij voor elk probleem een oplossing van uit Den Haag verwacht. Dat kan niet en moet dus tot teleurstellingen leiden. Omdat jij en je collega's de burger zoveel uit handen genomen hebben, weet je ondertussen ook niet meer waar je het met zoeken. Er wordt wat afgeregeld daar in den Haag, tot in de kleinste details tot 2 cijfers achter de komma en dat is op den duur niet vol te houden.

Er moet een einde komen aan deze waanzin van de verzorgingsstaat. Geef de burger zijn verantwoordelijkheid terug voor zijn eigen leven. Laat hemzelf naar oplossingen zoeken met hulp van zijn gezin, familie, buren en de overheden bij hem in de buurt. Daarom zou jouw eerste principe moeten zijn 'de burger krijgt zijn samenleving terug'.

Met je tweede principe ben ik het eens maar ik weet niet wat ik er politiek mee aan moet. Natuurlijk heeft iedereen een taak zoals je schrijft en moeten talenten niet verspild worden. Maar wat kan de politiek daaraan doen? Is het niet ieders eigen verantwoordelijkheid om uit te zoeken wat zijn of haar taak is in de samenleving? Ik dacht van wel. Daar ligt geen taak voor de overheid behalve facilitering tot op zekere hoogte bijvoorbeeld door opleiding en scholing. Maar voor de rest moet de burger zijn eigen weg kiezen.

Je principe van 'een eerlijke economie' is me uit het hart gegrepen vooral omdat je er politiek mee uit de voeten kunt. Inderdaad, het is waanzin dat een spaarzaam leven telkens belast wordt. Het werkt ontmoedigend, maakt mensen hulpeloos en boos. Nivelleren om te nivelleren is gelijkheidswaanzin. Het onderwerpt mensen aan een regime waarin elke creativiteit, spontaniteit en individualiteit kapot wordt gemaakt. Solidariteit is bedoeld om degenen die het nodig hebben een steuntje in de rug te geven en niet om ze hun eigen verantwoordelijkheid te ontnemen. Eerlijke economie is ook dat die het breed heeft ook meer betaald en daar staat ons progressieve belastingstelsel voor. Dat moet zo blijven. Dat sluit mooi aan bij jouw vierde principe 'weg met de profiteurs'.

Met je vijfde principe verwoord je het aloude CDA beginsel dat 'het gezin de hoeksteen van de samenleving is'. Daar is in progressieve kring vaak heel spottend op gereageerd. Alsof het gezin een achterhaalde instelling is die dringend vervangen zou moeten worden door, ja door wat? Niemand die het weet en dat is logisch want er is geen vervanging voor. Als het met gezinnen goed gaat en dan bedoel ik elke vorm van gezin, dan gaat het goed met onze samenleving. Als het fout gaat in een gezin moet de samenleving meehelpen naar een oplossing zoeken. Maar ook hier geldt weer dat de overheid, de staat niet de problemen uit handen moet nemen van de mensen. Dat moet ze niet eens willen, behalve in uiterste gevallen. Maar dat moeten dan ook uiterste gevallen zijn.

Je zesde principe deel ik. Nederland is verbonden met Europa. Dat was natuurlijk altijd al zo, alleen de vorm is anders geworden. Daar waar vroeger Europa aan elkaar hing van overeenkomsten tussen koningen en koninkjes, tsaren en keizers die onderling ruzie maakten ten koste van de gewone man en vrouw, hebben we nu een Europese statenbond. Dat is wennen. We moeten onze eigen weg daarin vinden maar dan wel met als beginsel dat we zelf blijven doen wat we zelf kunnen en dat we met anderen doen wat we beter met ze kunnen doen.

Met je laatste beginsel heb ik moeite omdat het niets zegt. Natuurlijk gaat het om de toekomst van onze kinderen, van alle kinderen hier en elders. Maar je uitleg begrijp ik weer wel. De politiek moet kiezen voor de langere termijn, beleid op hoofdlijnen en de burger niet hinderen maar steunen in het nemen van zijn eigen verantwoordelijkheid, vrij laten - VRIJ met hoofdletters - om zijn eigen leven in te richten naar eigen inzicht. Dat is wat de moet de politiek moet doen en niet proberen met allerlei regels en verboden de burger aan banden leggen. Dan gaan we de verkeerde kant uit en komen we uiteindelijk terecht in de totalitaire staat.

Met vriendelijke groeten,