Portret van een kleurendichter, acryl en potlood op papier
Dit is geen portret in de klassieke zin van het woord. Het
heeft geen gelijkenis met iemand. Het is een portret waarvan de gelijkenis
ondergeschikt is aan de kleuren. Het is eigenlijk een kleurengedicht in de vorm
van een portret. Het is daarmee gewijd aan de schilderkunst zoals die begonnen
is met o.a. Paul Cezanne en uiteraard Vincent van Gogh. Voor hen en al degenen
die hen daarin volgden, was niet meer de gelijkenis het belangrijkste maar de
kleur. Zij waren kleurendichters geworden.
Dat was een revolutie in de schilderkunst waar tot op de dag
van vandaag veel mensen moeite mee hebben. Zij vinden dat een schilderwerk moet
verwijzen naar de werkelijkheid door die zo perfect mogelijk weer te geven.
Omdat effect te bereiken hebben schilders in de loop der eeuwen kunstjes
verzonnen om de illusie van werkelijkheid zo groot mogelijk te maken. Hoe beter
de illusie, hoe groter de schilder zo vonden en vinden nog altijd veel mensen.
De opkomst van de fotografie heeft de schilderkunst op dit
punt ruim ingehaald. Dank zij de fotografie kunnen we een zonsondergang zo vaak
en zoveel als we willen perfect kopieëren. De schilderkunst dreigde daarmee
overbodig te worden tenzij andere aspecten van de schilderkunst dan die van de
illusie van de werkelijkheid benadrukt zouden gaan worden. Aspecten die de
meesters voor ons uiteraard ook al ontdekt hadden maar tot dan ondergeschikt
bleven aan de illusie van de werkelijkheid.
Twee belangrijke elementen van de schilder kunst leenden
zich voor zo’n benadering: de vormen en de kleuren. Zo legde bijvoorbeeld
Picasso zich voornamelijk toe op de vormen. Met zijn werk laat hij ons zien dat
we op veel manieren naar de werkelijkheid kunnen kijken. Zijn broeder in de
kunsten Matisse was meer de man van de kleuren. Picasso was een groot
bewonderaar van Matisse als kleurendichter. Hij heeft Matisse wel eens
kleurentovenaar genoemd, zo meen ik ooit gelezen te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten