IN DER BLAUEN TRAUBE

Duitse Romantiek aan de Moezel

Samen met mijn vrouw maak ik vanuit het Duitse toeristenstadje Cochem een fietstocht langs de Moezel. Zoals altijd nemen we een klein flesje drinken en een broodje voor onderweg mee, want je weet maar nooit. Misschien moeten we wel een stuk fietsen door beboste heuvels of zo en dan is het handig om wat bij de hand te hebben.

We fietsen over een breed geasfalteerd fietspad dat zich slingert tussen de provincieweg en de Moezel. Het pad voert je langs kerkjes met daar omheen een paar huizen of meer complete kleine stadjes. Tegen de stijle hellingen van de heuvels, aan de andere kant van de weg, liggen wijngaarden in het licht van de schaarse najaarszon.

Soms is de helling zo stijl dat je je afvraagt hoe die wijnstokken daar zijn gekomen en hoe de druiven geplukt worden. We ontdekken aan de voet van de hellingen ingenieus gebouwde karretjes op rails die recht naar boven dwars door de wijnstruiken lopen. Zo te zien worden de geplukte druiven met die karretjes afgevoerd. Het oogstseizoen is al voorbij, dus staan ze beneden aan de helling werkloos aan kant.

Rond het middaguur, het meegenomen broodje hebben we al op, krijg ik trek in een hartige kop soep. Mijn vrouw heeft ook wel zin in een hapje. Al fietsend speuren we langs het fietspad naar een geschikte uitspanning.

We zien een direct aan het fietspad gelegen café restaurant met de veelbelovende naam “In der Blauen Traube". Een mooiere naam voor een restaurant langs de Moezel kun je niet verzinnen. Nu ja, de variant “In de witte druif” was misschien beter geweest. Per slot van rekening is de streek bekend om zijn witte wijnen.

Hoopvol stappen we naar binnen. De etende gasten kijken even op en gaan meteen weer verder met keuvelen en eten. Er is nog een tafel vrij. We gaan zitten en bekijken het menu dat we van de dienstdoende ober krijgen. Tot mijn schrik wordt nergens soep vermeld, zelfs geen soep van de dag, toch een vaste rubriek op de meeste menukaarten. Mijn vrouw neemt voor alle zekerheid de menukaart nog eens door. Nee, nergens soep te bekennen.

Wat nu? Het menu biedt maar weinig alternatieven voor soep. Soep met brood is een licht maal. De andere schotels zijn een stuk zwaarder, Duitse degelijkheid met schnitzels en kartoffeln. Daar zijn we nog niet aan toe. Onderaan de kaart staan Kuchen en Torte. Misschien moeten die ons samen met een cappuccino op de been houden?

We bestellen twee cappuccino en vragen wat voor Kuchen hij heeft. Zijn gezicht betrekt. Hij schiet in de verdediging. Hij heeft geen Kuche want het is de laatste dag dat ze open zijn. Op de laatste dag heb je geen Kuche. Waar doe je dan met wat overblijft? Dat staat dan veertien dagen in de koelkast en is het straks niet meer vers. Hij wil verse Kuche opdienen. Nee, hij heeft geen Kuchen, besluit hij enigszins verontwaardigd alsof wij behoorden te weten dat het zijn laatste dag was.

Voorzichtig vraag ik of hij dan misschien nog wat Torte in huis heeft. Hij reageert als door een wesp gestoken. Wat ik wel niet denk? Als je geen Kuchen in huis hebt, heb je ook geen Torte. Dus nee, geen Torte vandaag want het is zijn laatste dag voor de vakantie. We besluiten na enige aarzeling genoegen te nemen met een cappuccino. Opstappen is ook geen optie meer na zoveel gedoe. 

Bij de afrekening wil hij contant betaald worden, geen bankkaart. Ik heb hem niet gevraagd of dat ook te maken heeft met zijn aanstaande vakantie. Wie weet wat ik dan voor een relaas me op mijn nek haal. Gelukkig hebben we enig kasgeld op zak. We zetten onze fietstocht langs de Moezel zonder Kuche of Torte voort.