Ik las op de website van CNN een analyse van Trump’s campagne optreden. Hij wordt vergeleken met een jazz musicus die zijn improvisaties rond steeds hetzelfde thema bij het publiek uittest. De improvisaties die de meeste reacties bij het publiek uitlokken neemt hij op in zijn optredens.
Bekende thema's van Trump zijn de politieke elite in Washington die niet deugt, de linkse desnoods communistische democraten, samenzwering van de media tegen hem en de Republikeinen, deep state (wat dat ook moge zijn) enz.
Die thema's omringt hij tijdens zijn optreden met grove op de persoon gerichte opmerkingen, soms met een racistische ondertoon, soms neerbuigend, soms ronduit beledigend en soms zijn het regelrechte leugens. Het zijn varianten op het grote thema haat. Trump probeert zoveel mogelijk haat te mobiliseren onder zijn publiek.
Met de genoemde thema's bespeelt hij zijn publiek en daar is hij goed in. Hij is een politieke entertainer van de haat noemen. Het publiek smult ervan. Trump brengt hun gevoelens van verlossing. Trump zelf is hun emotionele roerganger.
Ook al zou Trump op advies van zijn campagne team meer politiek inhoudelijk willen spreken, hij kan dat eenvoudigweg niet meer. Hij is te verknocht aan zijn speelstijl om nog te veranderen. Hij zal dezelfde thema's met allerlei variaties blijven spelen ook tegenover Kamala Harris. Het is te laat en hij is te oud om zich aan te passen aan de nieuwe situatie. De borden worden verhangen, zijn verhaal blijft hetzelfde.
De adviezen van zijn campagne leiding om het debat met Kamala Harris alsnog inhoudelijke te voeren wijst hij openlijk af. Hij maakt er zelfs ruzie over. Het wordt dus meer van hetzelfde. Voor zijn vaste aanhang, zijn fans maakt dat niet uit. Die zullen er nooit genoeg van krijgen maar of de minder begeesterde kiezers zich nog laten vangen in dit ruwe spel is de vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten