VENEZUELA

 

Dictator President Maduro van Venezuela houdt ervan om net als de inmiddels overleden  Godfather van de Linkse dictaturen, de Cubaanse dictator Fidel Castro, afwisselend in militair tenue en in burger voor het publiek op te treden.

Zal de socialistische dictator er naar Cubaans en Nicaraguaans voorbeeld in slagen om zich te handhaven nu de leugenachtige verkiezingsuitslag niet alleen heftig wordt bestreden door alle lagen van de bevolking, waaronder de armen in de krottenwijken, maar ook de Organisatie van Amerikaanse Staten, de VN, de EU en de Verenigde Staten? Maar is dat genoeg?

Maduro heeft de steun van het leger en zo lang hij die heeft kan hij zijn gang gaan. Dat werkt zeker in Latijns Amerika al honderden jaren zo. Wie het leger heeft, heeft de macht. De Latijns legerleiders hebben nooit geleerd wat democratie, volkswil, onafhankelijke rechtspraak en vrije verkiezingen zijn. Die zijn bezig met nationale eer, trots op hun leger en natuurlijk ook geld en goederen.

Ze hebben hun eigen ziekenhuizen, luxe clubs voor officieren en manschappen, sanatoria, goede salarissen en pensioenen, huizen enz. Dankzij de socialist Maduro zijn daar nu bedrijven bij gekomen die ze ofwel in handen hebben of waar ze de winsten van afromen ten behoeve van hun eigen inkomen of voor besteding binnen het leger.

Maduro zorgt net als alle dictators goed voor het leger. Het komt niks tekort ook niet aan wapens en uitrusting. Ze krijgen in beginsel alle speelgoed dat ze maar willen als de generaals maar aan zijn kant blijven staan.

Het probleem voor de oppositie is dus om het leger op de een of andere manier klem te zetten, maar hoe? Een ding is zeker, demonstraties hoe groot ook, helpen niet. Maduro en zijn kornuiten weten hoe ze die moeten slopen dankzij de lessen en adviezen die hij krijgt uit Cuba, Nicaragua en wie weet Rusland, China en misschien ook wel Noord Korea.

De oppositie zal zijn strijd tegen de dictatuur goed moeten organiseren en organisatie is nooit het sterkste punt geweest van de oppositie, niet in Venezuela of in de andere genoemde landen. Vooral de ouderen onder de Venezolanen beseffen niet dat dat Maduro niet voor rede vatbaar is. Ze zijn naïef en denken met een beroep op zijn menselijkheid en eerlijkheid hem tot de orde te kunnen brengen. 

Het is aan de oppositieleiders om de bevolking te tonen dat het keiharde machtsstrijd zal zijn, een die om gedegen organisatie en een lange termijn strategie vraagt. De belangrijkste taak van de oppositie is de zwakke plek van het leger zien te vinden en daar pijn te doen net zo lang tot de loyaliteit met Maduro instort.

Dat kan lang duren, langer dan mening opposant beseft. Er wachten Venezuela nog lange en bange dagen. Er zal bloed vloeien, er zullen doden vallen en velen zullen vluchten. Venezuela, ooit het meest hoopvolle land van het continent met onvoorstelbare rijkdom aan grondstoffen, is met Maduro een van de armste landen van Latijns Amerika geworden.