 |
| Begroeting van de gelovigen na zijn pauselijke inwijding in 2013. foto:L'Osservatore Romano |
Wat bezielt paus Franciscus met zijn oproep aan Oekraïne om de witte vlag te hijsen? Als je verslagen bent of het niet goed gaat moet je de moed hebben om te onderhandelen, vindt hij. Hoeveel doden moeten er nog vallen, zo vraagt hij zich af, gevolgd door het vaderlijke advies om een land te zoeken dat bereid is om te bemiddelen.
Ik maak uit de woorden van de paus op dat Oekraïne de oorlog verloren heeft en dat het vanaf nu alleen maar erger wordt. Is die analyse juist? Heeft de paus deskundigen in dienst die hem dat hebben uitgelegd of dankt hij zijn inzichten aan de kranten die hij leest?
Kritischer nog is de vraag of hij de moeite heeft genomen om president Zelensky te spreken en hem te vragen hoe het zit aan het front en hoe de bevolking over de toestand in hun land denkt? Nog kritischer is de vraag of hij op bezoek is geweest in Kiev om met eigen ogen te zien wat er aan de hand is en met eigen oren te horen wat de mensen, moeders, vaders, jongeren en soldaten vinden?
Ik heb alleen maar gelezen over pogingen van het Vaticaan om te bemiddelen. Kardinaal Matteo Zuppi is daarvoor als afgezant van de paus medio vorig jaar naar Kiev gereisd. Daarna volgt stilte totdat de paus met deze vredesoproep komt.
In Oekraïne is fel gereageerd op deze oproep. President Zelensky is duidelijk in wat hij vindt van de pauselijke oproep.
De Kerk is bij de mensen, zei Zelenski zondag in een videoboodschap. "En niet tweeënhalfduizend kilometer verder, ergens, om virtueel te bemiddelen tussen iemand die wil leven en iemand die je wil vernietigen", zei Zelenski.
"Toen het Russische kwaad op 24 februari deze oorlog begon, stonden alle Oekraïners op om zich te verdedigen. Christenen, moslims, joden, allemaal", zei Zelenski. Hij dankte iedere Oekraïense geestelijke die actief is bij het leger. "Ze stonden op de voorste rij, ze beschermden het leven en de mensheid, ze steunden met gebeden, gesprekken en daden. Dat is het wat de Kerk is - bij de mensen.” (De Standaard van 10 maart 2024)
Ik denk dat de paus zijn rol als bimiddelaar nu wel kan vergeten, maar misschien wilde hij ook niet meer bemiddelen na de mislukte poging van vorig jaar.
Hij heeft gekozen voor de vaderlijk rol, die welwillend maar vooral vermanend spreekt. We moeten er vanuit gaan dat de paus het goed zal bedoelen maar het werkt averechts.
In plaats vanuit Rome vermanende woorden te spreken verbonden aan eigenzinnige conclusies, ware het beter geweest als hij zelf of zijn gezant naar Kiev was afgedaald om poolshoogte te nemen. Dan kun je met enige gezag spreken. Het zou ook een uiting van solidariteit zijn geweest. Nu heeft hij zich onmogelijk gemaakt. President Putjinski zal hem daarvoor dankbaar zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten