 |
| Metro Brussel 2010 |
Ter Apel is een schandelijk teken aan de wand. Bestuurlijk kan Nederland het vluchtelingenprobleem niet (meer) aan. De bureaucratie loopt vast in zijn eigen regels, onkunde, gebrek aan visie en mismanagement. Het is een nieuwe Hollandse ziekte die we ook zien in de opvangtoeslag, op Schiphol (notabene een private onderneming), de woningbouw, de stikstofcrisis, de rechtspraak, de schaderegeling in Groningen enz.
Ter Apel is de uitkomst van een jarenlang beleid zonder visie. Wat voor een land willen we zijn, een immigratieland en zo ja voor wie? Wie willen we helpen en wie hebben we nodig om Nederland op te bouwen? Waar willen we heen met 18 miljoen inwoners, het dichtst bevolkte land van Europa? Meer natuur, meer woningen en infrastructuur, meer land (Markerwaard inpolderen?), minder voedselproductie enz.? Wat wordt dan onze voornaamste bedrijvigheid als het niet langer landbouw en mobiliteit is?
Wat bij al die beslissingen een rol hoort te spelen is de afweging van de kosten. In mijn vorige blog heb ik al gemeld dat terwijl in Nederland over het algemeen de kosten van welk overheidsproject tot ver achter de komma worden berekend, is het moeilijk om een goed overzicht van de kosten van asylzoekers opvang te vinden. De Rijksoverheid maakt er geen haast mee om zijn burgers te informeren over de kosten.
Uitkomst biedt het rapport “Grenzeloze Verzorgingsstaat, De gevolgen van immigratie voor de overheidsfinanciën” uitgebracht door de Universiteit van Amsterdam, Amsterdam School of Economics, maart 2021. Om het leesbaar te houden, geef ik hier slechts een deel van de samenvatting waarvan de conclusie voor zichzelf spreekt.
“De overheidsuitgaven voor immigranten zijn relatief hoog ten opzichte van autochtonen bij posten als onderwijs, sociale zekerheid en toeslagen. Immigranten betalen daarbij minder belastingen en sociale premies. De belangrijkste bevindingen voor de nettobijdrage (baten minus kosten) van de eerste twee generaties samen zijn hieronder gegeven.
Immigratie kost de Nederlandse schatkist netto (baten minus kosten) veel geld (zie Tabel 0.1 beneden). De totale nettokosten van immigratie bedroegen in de periode 1995-2019 gemiddeld 17 miljard euro per jaar. Ter vergelijking: dat is evenveel als de overheid in 2016 uitgaf aan defensie en werkloosheidsuitkeringen samen. In 2016 piekten de nettokosten op 32 miljard euro, deels ten gevolge van de vluchtelingencrisis. De totale kosten over de periode 1995-2019 bedroegen 400 miljard euro, een bedrag in de orde van grootte van de aardgasbaten vanaf het begin van de winning tot heden. Het rapport berekent op basis van CBS prognoses ook de kosten voor de komende twintig jaar bij ongewijzigd beleid.”
Tabel 0.1 Totale nettokosten voor de Nederlandse schatkist van de immigratie die plaatsvond in de periode 1995-2040, inclusief de kosten voor de tweede generatie, in miljarden euro (bedragen zijn afgerond op veelvouden van 20 miljard).
Netto kosten van immigratie (miljarden)
Periode Subtotaal Totaal
1995-2009 € 200
2010-2019 € 200 +
Totaal 1995-2019 € 400
2020-2040 (prognose) € 600 +
Totaal 1995-2040 (inclusief prognose) € 1.000
(https://www.wyniasweek.nl/wp-content/uploads/2021/03/Grenzeloze-Verzorgingsstaat.pdf
De totale uitgaven van de Rijksoverheid zijn € 353 miljard (2022) waarvan het meeste gaat naar sociale uitkeringen. De uitgaven voor de asielzoekers vormen ongeveer 5% van het totaal. Ik weet niet of dit een bedreiging vormt voor de houdbaarheid van onze welvaartsstaat. Daarvoor moeten ook andere kwesties beantwoord worden zoals de toenemende bevolkingsdruk in ons land, het gebrek aan woningen, de verdrukking van de (recreatie)natuur, de toenemende druk op de infrastructuur enz.
Het is een teken aan de wand dat als gevolg van de herverdeling van de sociale woningen de eigen bevolking minder aan bod kan komen. Er moeten maar liefst 20.000 statushouders gevestigd worden door de Nederlandse gemeenten.
"De komende tijd gaan gemeenten tussen de 8% en 12% van de vrijkomende woningen aan statushouders toewijzen. In Utrecht is deze zomer enkele weken rigoureus voorrang verleend aan deze groep. 'Ik vind het voorbeeld van Utrecht een goede aanpak. Tegelijkertijd is het geen mooi verhaal, zelfs een slecht verhaal, en vreselijk voor de mensen die tien jaar op een wachtlijst staan en nu geen woning krijgen." Aldus een interview in het Financieel Dagblad met Leonard Geluk, de Algemeen Directeur van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (31/8/2022).
Dit verhaal bevestigt opnieuw dat de woningzoekenden die al jaren op de wachtlijst staan de prijs betalen voor het ruimhartige asielbeleid.
En dit is niet de enige prijs die door sociaal zwakkeren betaald moet worden. De wijken met economisch en sociaal zwakkeren in onze samenleving worden ook het meest geconfronteerd met inburgeringsproblemen. Asielzoekers en migranten passen zich maar moeilijk aan aan de sociale gewoonten die in oudere wijken bestaan.
Het is natuurlijk toeval maar precies vandaag begint Financieel Dagblad een serie over migratie en hoe vol Nederland nu eigenlijk is (Singapore aan zee). Ik lees dat de problematiek van de bevolkingsdruk en de migratie jarenlang door politici is ontweken bang dat ze waren om voor rechts te worden uitgemaakt alsof rechts zijn een politieke ziekte is. Blijkbaar is de ban nu verbroken en durf men het debat te beginnen. (
Geen opmerkingen:
Een reactie posten