 |
| Tina (rechts) en Dora samen in de keuken. (Foto: Claartje Neuhaus) |
Ik heb nog niet veel verteld over de drie vriendinnen met wie Dora samenwoont onder het motto samen maar toch apart. Ze hebben elk een eigen kamer. De rest van het huis hebben ze gezamenlijk waarvan de keuken het belangrijkste is. Ook hebben ze een gezamenlijke huishoudpot voor eten en andere huiselijke benodigdheden. In de weekenden eten de overblijvers samen. Ik wil als overblijver nogal eens aanschuiven.
Beneden wonen de twee zussen Mar en Klaar. Klaar is de oudste van de twee. Zij woont in de grote kamer naast de keuken, Mar heeft de voorkamer. Om van de keuken naar haar kamer te komen, moet ze door de woonkamer van haar zus tenzij ze buitenom zou lopen naar de voordeur, maar dat gebeurt nooit. De voordeur wordt zelden gebruikt. Mar studeert biologie aan de Katholieke Universiteit net als haar twee broers. Klaar geeft tekenles op een school voor nijverheidsonderwijs.
Dora woont met Tina boven op zolder waar twee slaapkamers zijn getimmerd. Via een kale houten trap op de deel kom je boven. Tina geeft net als Klaar tekenles. Ze heeft verkering met een filosofie student. In de weekeinden treffen we elkaar wel eens aan de keukentafel bij het eten en naleuteren met koffie. Met zijn ronde bril, haardos, colbertje en bedachtzame manier van praten, is hij de verpersoonlijking van de filosofie student.
Tina heeft als kind met haar moeder in een Jappenkamp in Nederlands Indië gezeten. Daar praat ze zelden of nooit over. Ze zijn na de onafhankelijkheid van Nederlands Indië teruggekomen naar Nederland waar haar vader weer leraar is geworden. Haar moeder is streng gelovig katholiek. Als kind was Tina zo gevoelig voor het geloof dat ze, zo vertelde ze, erover gedacht heeft om uit het raam te springen om zo meteen in de hemel te komen. Haar streng gelovige moeder heb ik jaren later ontmoet maar dat is een ander verhaal.
Tina heeft geen geluk in de liefde. Ze is gelukkig met haar filosoof maar hij niet langer met haar. Op de avond dat hij het uitmaakt horen we Tina door de dunne houten scheidingswand intens verdrietig huilen met lange uithalen die vanuit de diepte van haar ziel leken te komen. Zoveel liefdesverdriet hadden we nog nooit gehoord, een verloren eenzame ziel waaruit droefenis als een woeste rivier naar buiten kolkte. Het is niet meer goed gekomen tussen haar en de filosoof.
Mar zit anders in elkaar. Ze heeft geregeld aanbidders maar die maken geen schijn van kans. Waarom weet ik niet, sommigen zien er alleraardigst uit, maar ze worden zo resoluut afgewezen dat ze het niet wagen om het het nog een keer te proberen. Ik heb slechts een student gekend die het enige tijd heeft vol gehouden om langs te komen. Ik meen me te herinneren dat hij ook ontvangen is in de keuken, niet op haar kamer. Op een gegeven moment heb ik ook hem met bloemen in zijn hand de deur moeten wijzen.
(verschijnt elke vrijdag)
Misschien viel Mar meer op vrouwen? Of was ze te feministisch?
BeantwoordenVerwijderen