DE SPROOKJESJAREN ZESTIG 47, ORANJESINGEL 42

De villa waar het voormalige studentencafé O42 zat.

Zoals elke morgen hoor ik Dora op haar brommertje naar haar werk bij de bandenfirma rijden. Doezelend probeer ik de gebeurtenissen van gisterenavond voor de geest te halen. Wat wilde Roodkapje van me? Hoe kwam die midden in de nacht naast mijn bed terecht? En het gekste van alles, waarom verdwijnt ze plotseling net als we rustig met elkaar kunnen praten? Ik vind geen enkele verklaring voor het gebeurde behalve een hoogst onwaarschijnlijke boze wolf in de gedaante van een minnaar die haar ontvoerd heeft.

Ik sta op, scheer en was mij, kleed me aan en ga ontbijten in de keuken. Het is stil in huis. Iedereen is al weg. Ik ga op zoek naar brood en beleg en zet water op voor thee. De Volkskrant ligt op tafel. Tijdens het ontbijt lees ik de krant van voor naar achter. Dat doe ik sinds de Zesdaagse oorlog. Sindsdien probeer ik uit te vogelen hoe het zit met de wereld en mij. Wat hebben wij met elkaar? 

Opnieuw denk ik terug aan gisterenavond maar nu aan de jongens en meisjes van de Kritiese Universiteit. Wat is daar allemaal niet gezegd? Ze zijn ontevreden met de universiteit, de maatschappij en de wereld, zoveel is zeker. Er is genoeg om ontevreden over te zijn: de autoritaire gezagsverhoudingen op de universiteit en in de maatschappij, de Koude Oorlog tussen Amerika en Rusland ook wel de strijd tussen kapitalisme en communisme met de dreiging van een atoomoorlog, de Vietnamoorlog, de massaslachting onder communisten in de ex-kolonie Indonesië, de Sjah van Iran als marionet van de CIA en de confrontatie tussen Cuba en de VS. Demokratisering van de universiteit zou dan een stap moeten zijn naar een nieuwe mens en maatschappij.

Een mooie gedachte om vast te houden maar ik ga vanavond toch maar op zoek naar Roodkapje. Waar kan ik anders heen dan naar Oranjesingel 42?  Of moet ik maar hopen dat ik haar ooit ergens binnenkort in Nijmegen tegen het lijf loop? Dat kan lang duren en bovendien ik neem liever zelf initiatief dan te wachten op iets wat waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Zoals ik al vreesde, mijn hoop haar te vinden in het studentencafé is voor niks geweest. Nergens een Roodkapje te bekennen. Met mijn bierglas vol teleurstelling stuit ik op Antoon, een broer van Tinus, een klasgenoot op de middelbare school. We kennen elkaar net goed genoeg om een gesprek tegen de eenzaamheid te beginnen.

(verschijnt elke vrijdag)