DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 67

 

De 2 overwinnaars van de federale verkiezingen in 2010. Links de Waalse socialistisch partijleider Elio di Rupo. Rechts de Vlaams nationalistische partijleider Bart de Wever. Na een langdurige formatie wordt Elio di Rupo premier van België. Wonderlijk genoeg blijft de N-VA volledig buiten de regering. Dat alles heeft te maken met de aanstaande staatshervormingen.

De verzwakte federale regering Leterme II valt in 2008 uiteen, merkwaardig genoeg over de belofte van Leterme zelf gedaan in 2004 om als Vlaams premier het kiesdistrict B-H-V te splitsen. (zie aflevering 62). De N-VA gaat nu verder als zelfstandige partij de federale verkiezingen van 2010 in, 3 jaar na de grote verkiezingsoverwinningen van het voormalige Vlaams kartel.


“Op 22 april 2010 bood premier Yves Leterme het ontslag aan van de door hem geleide regering-Leterme II. Dit gebeurde nadat Open VLD bij monde van hun voorzitter, Alexander De Croo, liet weten uit de regering te stappen. Als reden hiervoor gaven ze het uitblijven van een voorstel tot oplossing voor het grondwettelijk probleem rond de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Koning Albert II duidde nog vicepremier Didier Reynders aan als bemiddelaar met de opdracht de onderhandelingen die tot een oplossing moesten leiden, terug op te starten, maar aanvaardde op 26 april het ontslag van de regering.” (Wikipedia: Belgische federale verkiezingen 2010)



De N-VA kan zich nu bij de daarop volgende verkiezingen volop profileren als de enige echte Vlaamse partij tussen enerzijds CD&V en de immer aarzelende Open VLD en anderzijds het Vlaams Belang dat onvoorwaardelijk kiest voor Vlaamse onafhankelijkheid. Zoals verwacht blijkt het een gunstige strategische positie te zijn in het soms verhitte debat over de toekomst van Vlaanderen in België. De verkiezingen vinden plaats op zondag 13 juni 2010 en worden dan ook zoals voorspeld, een zegetocht voor de N-VA.



“De verkiezingen zorgden voor een politieke aardverschuiving: de Vlaams-nationalistische partij N-VA, geleid door Bart De Wever, haalde in Vlaanderen 28,2% van de stemmen voor de Kamer en 31,7% voor de Senaat, en werd hiermee de grootste partij van Vlaanderen en België. In het Franstalig landsgedeelte werd de socialistische PS met 37,6% de grootste partij. De meeste andere partijen boekten verlies.”  (Wikipedia: Belgische federale verkiezingen 2010)



De uitslag van de verkiezingen bevestigt opnieuw dat de taalgrens meer is dan een grens tussen 2 taalculturen. Het is ook een politieke scheidslijn tussen de twee gemeenschappen die steeds moeilijker is te overbruggen. Hoe kan een regering gevormd worden met aan Waalse zijde een dominante socialistische partij die een centralistisch verenigd België wil en met aan Vlaamse zijde een al even dominante centrum- rechtse nationalistische partij die streeft naar een gedecentraliseerde Belgische confederatie?

(verschijnt elke vrijdag)