vrijdag 24 november 2017

DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 14

Stuikberg, Londerzeel 1998

Ik woonde ruim 20 jaren in een groot Vlaams dorp tussen Antwerpen en Brussel. Als Nederlander ben ik niet te onderscheiden van een Vlaming behalve wanneer ik mijn mond open doe, dan verraadt mijn Nederlandse tongval dat ik een “Hollander”  ben. Bij een eerste kennismaking zie je een zekere verrassing of zelfs verwarring bij je gesprekspartner. Na enige aarzeling reageren sommigen en zeggen iets over Nederland -vaak over voetbal- of men negeert het. Maar wat ze ook doen, ze zijn behoedzaam en misschien zelfs wel op hun hoede.

Vlamingen zijn altijd behoedzaam in de sociale omgang ook onderling. Ze willen geen schade aanrichten want je weet maar nooit. Nederlanders letten ook wel op in het sociale verkeer maar zijn over het algemeen toch minder op hun hoede. Ze barsten meestal van zelfvertrouwen en gedragen zich zelfverzekerd. Ze vertrouwen op hun overtuigingskracht, hun mening die ze niet schuwen luid en duidelijk te geven, hun onverzettelijkheid of liever eigenwijsheid en soms zelfs praatjes, smoesjes en als het zo uitkomt bluf. Vlamingen vinden “Hollanders” dan ook vaak opdringerig, arrogant en dom want wie geeft ze zich gauw zo gemakkelijk bloot?

Vlamingen in ieder geval niet. Misschien is er ook iets van onzekerheid maar dat heeft dan toch vooral met ervaring te maken. Vlamingen zijn immers lang gemarginaliseerd geweest in hun eigen land en dat heeft gevolgen voor het sociale verkeer. 

“In het België van de 19e eeuw was het dagelijks leven doordrongen van het Frans. Het secundair en hoger onderwijs, het parlement, het leger en de kerkleiding waren aanvankelijk allemaal eentalig Frans. Nochtans was taalvrijheid in de Grondwet ingeschreven en werd het Vlaams in de lagere besturen, het lager onderwijs, het gerecht enz. gebruikt. Een Vlaming die in België iets wilde betekenen moest overschakelen op Frans, of verhuizen naar Wallonië waar door de industriële revolutie meer werkgelegenheid was. Vandaar dat velen uit de Franstalige elite in de 19e eeuw Vlaamse namen hebben…. 

Van een Vlaams nationalisme was midden negentiende eeuw nog geen sprake. Het Belgisch patriotisme was veel sterker…Om de onafhankelijkheid van België (1832) te legitimeren, vooral ten opzichte van Frankrijk, waren de oorspronkelijke flaminganten de mening toegedaan dat het land zich precies door het tweetalige karakter onderscheidde van het eentalige Frankrijk…” (Zie Wikipedia onder “Taalstrijd in België")

1 opmerking:

  1. Een ander favoriet gespreksonderwerp van Vlamingen als het over verschillen met Nederland gaat, zijn Heineken (is geen bier) en het broodje kaas cq kroket.

    BeantwoordenVerwijderen