KOERDEN IN BRUSSEL

Koerdische vrouw die bij de hongerstakers hoort.

Vandaag (Woensdag 1 oktober) in Brussel op het Luxemburg plein tegenover het Europees Parlement zie ik een tent staan met Koerdische hongerstakers. Ze zitten allemaal op een rijtje achterin de tent. Op een tafeltje in het midden voor hen staan drie flessen water. Onder de flessen liggen pamfletten. Het is de tweede dag dat ze daar zitten. In een pamflet in verschillende talen waaronder Nederlands vragen ze aandacht voor wat heet “ISIS-slachtpartij in Kobane kanton van West-Koerdistan.” Voor de geregelde journaalkijker intussen bekend terrein. Daar heet het Syrië, hier heet het West Koerdistan. Alles is politiek.

Het pamflet is getekend door KCD-E (Congres van de Democratische Gemeenschap van Koerden in Europa). Het lijkt heel wat maar of dat ook zo is, weet ik niet. Achter de tent en in de tent zie ik vlaggen hangen met het portret van PKK leider Öcalan. In Wikipedia lees ik het nog eens na: “Abdullah Öcalan (Ömerli (provincie Urfa, Turkije), 4 april 1948) is een leider van de PKK, een gewapende separatistische groepering die strijdt voor Koerdische onafhankelijkheid. Öcalan werd op 15 februari 1999 in Kenia door de Turkse Rode baretten gearresteerd met behulp van de inlichtingendienst en werd door een Turks gerechtshof ter dood veroordeeld. Zijn straf werd later onder druk van de Europese Unie omgezet in levenslang.” Is het Congres misschien een mantelorganisatie van de PKK?

Elke hongerstaker heeft een Tshirt met opschrift "Hongerstaking Kobane". Voor op de tent staat dat het de derde dag van de hongerstaking is.

In het pamflet lees ik harde taal tegen Turkije. Ik citeer: “De ISIS bendes worden in hun opzet gesteund door het Turks leger, zowel logistiek als politiek. De Turkse regering heeft de 49 Turkse gegijzelden als pasmunt gebruikt en beloofd de andere kant uit te kijken terwijl ISIS een genocide in de steigers zet. Maar het akkoord behelst meer dan dat. De Turken hebben in het geheim en op een illegale manier tanks en wapentuig overhandigd aan ISIS door ze simpelweg over hun grens heen te transporteren.”

Alles is politiek. Ik heb van TV en kranten begrepen dat Turkije ambivalent is in zijn strijd tegen ISIS omdat ze de positie van de Koerden niet wil versterken. Slecht beleid als gevolg van de decennia lange discriminatie van de Koerdische minderheid in Turkije. De NATO en de EU zullen toch nog een hartig woordje moeten spreken met president Erdogan.

Terwijl ik fotografeer begint begint achter het tafeltje met de flessen water een soort van persconferentie. Er is ondertussen wat belangstelling van de pers.

De anti-ISIS coalitie krijgt er ook van langs. “De terroristen hebben de wijken van Kobane bijna bereikt dankzij Amerikaans zwaar wapentuig. Honderdduizenden mensen staan oog in oog met de brutaalste genocide in de moderne geschiedenis. Het volk van Kobane verdedigt zich met slechts lichte wapens in handen van de volksverdedigingseenheden van Rojava, YPG en YPJ. Echter internationale steun blijft uit. ISIS kan niet gestopt worden met slechts deze wapens. Ondanks de dagelijks zeer dringende oproepen van het Koerdische volk en de YPG/YPY aan het adres van de anti-ISIS coalitie, hebben de Koerden van niemand steund ontvangen.”

Ik begrijp de frustraties en de angsten van de Koerden maar wat ze hier schrijven, is intussen door de ontwikkelingen achterhaald. De Koerden in en rond Kobane worden wel degelijk met luchtbombardementen op ISIS stellingen gesteund. In Turkije wordt ook gepraat over militair ingrijpen. Om je vrienden in de strijd tegen ISIS niet alsnog te verliezen is het misschien verstandig om de hongerstaking te stoppen en het pamflet in te trekken? 

Ik mis overigens in het pamflet aandacht voor de tienduizenden Koerdische vluchtelingen die in Turkije worden opgevangen. Ook daarover kun je berichten. Alles is immers politiek.