Ik
ben een paar keer voor mijn werk naar Bangladesh geweest waar ik toen
ook o.a. verschillende jutebedrijven heb bezocht. Dat waren
staatsbedrijven in verval omdat er steeds minder vraag was naar jute
als gevolg van het groeiende gebruik van bijvoorbeeld plastic
boodschappentassen en plastic aardappelzakken.De
arbeidsomstandigheden waren beroerd, zeker vergeleken met die
gebruikelijk in Europa. De vakbonden deden hun best maar zelfs in
staatsbedrijven konden ze niet veel veranderen. Vrouwen en kinderen
zaten op de door olie vervuilde vloer te werken. Fatsoenlijk sanitair
was er niet zodat er gepoept en geplast werd in de watergoten langs
de muren van de fabrieken. Geen opwekkend gezicht.
Nu
was er dan weer een brand in een textielfabriek waarbij 122 doden
vielen. Dat was zoveel dat het de internationale pers en zelfs het
TV nieuws wereldwijd haalde. Een vakbondscollega in bangladesh
stuurde mij ook wat knipsels per email. Zoals je kunt lezen op de
foto van de voorkant van de Daily Star zijn er sinds 1990 maar liefst
33 grote branden geweest met in totaal 500 doden. De dag na de grote
brand in de Ashulia textielfabriek was er alweer een brand in een
ander fabriek, maar gelukkig vielen daarbij geen slachtoffers.(zie onderste krantenknipsel)
Dat
er zoveel doden vielen in de Ashulia fabriek is het gevolg van het
gebrek aan brandblussers, sproeiers en nooduitgangen op alle
verdiepingen. Natuurlijk is daarvoor het management van het bedrijf
voor verantwoordelijk maar die laten zich weinig tot niks gelegen
liggen aan veiligheidsvoorschriften. Hun doel is zoveel mogelijk
productie tegen zo laag mogelijke kosten, desnoods dus ook
mensenlevens. Uiteraard moet de regering toezicht houden op de
naleving van de voorschriften maar daar komt ook niks van terecht.
Corruptie met omkoping ligt altijd en overal op de loer. Vakbonden
kunnen weinig doen want wie wil zonder werk komen. De enige vakbonden
die zogenaamd functioneren zijn die welke samen werken met de
werkgever. Hun leiders krijgen zoethoudertjes zonder dat de winsten
worden aangetast.
Kunnen
wij er hier wat aan doen? Niet veel. Het is mooi om C&A en andere
grote kledingbedrijven die hun producten daar laten maken achter de
broek te zitten maar uiteindelijk zullen de veranderingen moeten
komen van de overheid en werkgevers daar onder druk van echte
vakbonden en eerlijke politici en ambtenaren. Vandaar dat hulp en
steun aan de vakbonden in dat soort landen zo belangrijk is voor de
mensen. Alleen op die manier kunnen ze vechten voor fatsoenlijk werk
en loon zonder meteen te hoeven vrezen voor ontslag of nog erger hun
leven.
Het is hoo tijd dat er zaken veranderen in dat soort landen, maar dat valt dus niet mee.
BeantwoordenVerwijderen@petrus: aangrijpend en intens droevig blog.
BeantwoordenVerwijderenWel een blog naar mijn hart!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik was in Bangladesh in 1992 vlak na de enorme overstromingen en de bijbehorende ellende in vooral Dhakka. Het was bijna onmogelijk een voet in het land te verzetten zonder begeleiding. We hebben daar toen een aantal Britse hulpverleners ontmoet die werkten in onderwijs en begeleiding van vrouwen die door vrouwenmishandeling door hun mannen moedwillig verminkt waren. Het was een bezoek dat me nooit meer heeft losgelaten. Ik ben er ook vertrokken zonder enige hoop op verbetering voor de bevolking.
Jaren later ben in Hindoestaanse vluchtelingen uit Bangladesh op de Andaman eilanden van India tegengekomen. Ook hun verhaal is meer dan normaal menselijk draaglijk. Het luisteren naar hun liederen ging mij door merg en been.
De enige weg in mijn ogen is zoals jij hier ook schrijft – Internationale solidariteit.
Ik heb in talloze stakingen meegelopen voor internationale solidariteit voor arbeiders, maar voor mijn gevoel heeft het zeer weinig effect gehad. Internationale solidariteit daar waar het arbeidsomstandigheden betreft is volgens mij dan ook een utopie.
Hoeveel mensen denk je in Nederland kan de internationale nog meezingen?
Sterker nog, hoeveel jonge mensen weten dat er ooit een dergelijk internationaal volkslied over de hele wereld werd gezongen en dat het nog bestaat?
@JP
BeantwoordenVerwijderenInternationale solidariteit is een zaak van heel lange adem en een rotsvast vertrouwen in medemenselijkheid. Ik geef toe dat momenteel het eigen gevoel (het want jij bent het waard gevoel) hoogtij viert. Vermoedelijk het gevolg van een groeiende geestelijke leegte bij gebrek aan een geestelijk leven.
In de internationale vakbeweging is ook het eigen belang uiteindelijk niet afwezig. Immers door de lage loonkosten verdwijnt veel productiviteit uit ons land. Niet dat er geen herverdeling van arbeid op internationale schaal zou mogen plaatsvinden (iets waar indertijd Jan Pronk in navolging van Tinbergen al over sprak) maar dan wel op basis van fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden, zoals ook de ILO in haar acties steeds weer benadrukt.
eerstenattesneeuwvandewintergroet