CLINT EASTWOOD

Clint Eastwood als 'the Good' bijgenaamd 'blondie' in de spaghetti Western 'The Good, The Bad and The Ugly.

Toen ik las dat filmacteur en regisseur Clint Eastwood zijn steun geeft aan de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney moest ik even slikken. Ik mag Clint graag als acteur en regisseur. Dat is begonnen met de spaghetti westerns die pocketboek titels hebben als ‘For a few dollars more’ , ‘A fist full of dolars’ en de beste van allemaal ‘The good, the bad, the ugly’.

Een echte Amerikaanse Western waarin Eastwood als de eenzame, weinig woorden sprekende goede het uiteindelijk op spectaculaire wijze wint van de slechterik. Opmerkelijk is dat de lelijkerd  van Mexicaanse afkomst uiteindelijk niet zo’n slechte bandelero is. Het einde van deze Westerns doet mij altijd denken aan de strips van de Belg Morris waar de held Lucky Luke, nadat hij de strijd tegen de slechteriken heeft gewonnen, eenzaam op zijn trouwe paard Jolly Jumper de ondergaande zon tegemoet rijdt.

Ook in de serie ‘Dirty Harry’ films neemt de keiharde politieman Harry Calahan gespeeld door Eastwood het op tegen slechteriken waaronder zelfs corrupte politiemannen. Ik was geschokt door het geweld en dat politiemannen corrupt kunnen zijn. Dat was voordien niet bij me opgekomen.

Ik denk dat het geweld in Dirty Harry schokkender is dan in de Westerns omdat het als het ware dichterbij komt. Westerns zijn dan toch een soort sprookjes waarin de boze wolf het uiteindelijk verliest van de goede jager. Dat is geruststellend. Dirty Harry films zijn ondanks hun goede afloop nooit geruststellend. Er zullen altijd corrupte politie en politici zijn net als misdadigers. Een nooit aflatende strijd hoe hard die ook gevoerd wordt.

Echte waardering voor Eastwood heb ik gekregen vanwege zijn rol in films als bijvoorbeeld ‘The bridges in Madison county’ met tegenspeelster Meryl Streep en ‘Gran Torino’. Enfin, uiteindelijk wordt Eastwood ondanks veel kritiek op vooral zijn Dirty Harry rol een gewaardeerde acteur en regisseur in Hollywood. Sommige van zijn films, rollen en zelfs uitspraken zijn klassiekers geworden.

Met het verschijnen van de film ‘The Bird’, een eerbetoon aan de saxofonist Charlie ‘Bird’ Parker, ontdekte ik dat Eastwood een jazz liefhebber was. Hij steeg opnieuw in mijn achting. Toen ik hem vervolgens zag in de documentaire ‘The Blues’ van Martin Scorsese waarvoor Eastwood  het deel ‘the pianoblues’ regisseerde en zelf pianisten als Dave Brubeck, Ray Charles en Fats Domino op sympathieke wijze interviewt, kon hij niet meer stuk bij mij.

Wat bezielt zo iemand openlijk zijn steun te geven aan de Republikeinse Presidentskandidaat Mitt Romney notabene ook nog met een toespraak op het Republikeinse Congres? Ik lees zijn toespraak erop na in ‘theweekly Standard’ op internet. Hij begint met een sneer naar het linkse Hollywood (links van Lenin) maar er zijn daar volgens hem ook conservatieve mensen en gematigde Republikeinen en Democraten. Vervolgens beweert hij op spottende wijze blij te zijn geweest met de verkiezing van Obama tot president.

Daarna begint hij Obama te verwijten zijn beloften niet te hebben gehouden om banen te scheppen ( er zijn 23 miljoen werklozen),  de jongens niet snel genoeg uit Irak en Afghanistan gehaald te hebben enz. Hij acteert daarbij alsof Obama in een stoel naast hem op het podium zit. Ik word er niet zoveel wijzer van.

Ik denk dat Eastwood een Republikein in hart en nieren is. Een Amerikaan die vooral gelooft in de individuele vrijheid (en normaal gesproken) goedheid van de mens, diens  recht op (gewapende) zelfverdediging en dat de overheid vooral zich nergens mee moet bemoeien. (Dit is  jullie land zegt hij tegen de congresgangers en niet van de politici).

Hij houdt van het Amerika van het Wilde Westen, van de eenling die voor zichzelf zorgt en die zelf uitmaakt wat goed of slecht is. Zulke denkbeelden gaan voor ons Nederlanders te ver. Wij zijn gewend om ons gezamenlijk tegen het water te beschermen en dat laat heel andere sporen na in onze politieke cultuur.