64. MEXICAANSE VERTELLINGEN. HOTEL SAN MIGUEL REGLA

Frida Kahlo in het midden tussen het echtpaar Trotski, ontvangt het echtpaar op het schip waarmee ze in Mexico in 1937 zijn aangekomen.

Frida veert op. Dat is precies wat ze wil. Ze wil Diego weer zien, zegt ze tegen David, hij is en blijft mijn grote liefde. Dat weet David maar al te goed. Dat zij op haar beurt zijn grote liefde is, weet zij wel maar dat verandert niks aan haar liefde voor Diego. Liefde kun je niet dwingen. Zelfs een communistische samenleving kan het raadsel van de liefde niet oplossen.

In de auto speelt David de scène van daar straks op de top van de zonnepiramide, opnieuw in zijn hoofd af. Wat heeft hij nu eigenlijk gezien? Een Frida die ten hemel rijst en rode en witte rozen die te trappen van de piramide afrolden? Een absurde, surrealistische scène die past bij Dali maar niet bij hem. Zou het gezichtsbedrog zijn geweest? Dat zou de meest voor de hand liggende verklaring zijn.

Visioenen bestaan immers niet. Zo gelooft hij ook niet in de eeuwenoude Mexicaanse legende dat Juan Diego de Heilige Maagd Maria echt gezien heeft. Dat moet net zo goed een vergissing van zijn brein zijn geweest, net als trouwens de verschijning van Moeder Maria aan Bernadette in de grotten van Lourdes. Het brein bedriegt ons. Dat schijnt wetenschappelijk te zijn vastgesteld ergens in een Zwitsers laboratorium voor geesteszieken.

Maar hoe ook peinst, hij moet bekennen dat hij het wonder van Frida zelf gezien heeft. Hoe vaak hij ook met z’n ogen knipperde en ter afscherming van de felle zon zijn hand boven zijn ogen hield, hij zag haar duidelijk ten hemel gaan.

Hij durft er niet over te beginnen bij Frida. Die weet nog van niks en praat achter in de auto honderduit tegen het echtpaar Trotski over hun bezoek aan Teotihuacan, de Azteken, de priesters, de mensenoffers, de Spanjaarden en de mysterieuze ondergang van Teotihuacan. 

De Trotski's zitten er wezenloos bij. Ze knikken af en toe of maken een vage opmerking als teken van belangstelling. Geveinsde belangstelling, dan toch. Ze hebben heel andere zorgen dan de Azteken en de raadselachtige verdwijning van hun beschaving.

Mevrouw Trotski zit er aangeslagen bij. Pas nu valt hem op hoe kwetsbaar ze is. Ze vraagt zich vast af waar ze in 's hemelsnaam in verzeild is geraakt. Misschien heeft ze wel spijt dat ze mee is gegaan naar Mexico, een chaotisch land met een onbegrijpelijke cultuur en onuitspreekbare namen.

Haar ontrouwe echtgenoot zit in gedachten verzonken. Met de mislukte klim op de zonnepiramide is zijn revolutionaire ego, opnieuw zwaar op de proef gesteld. 

Geen wonder is dat Stalin hem de baas is geweest, denkt David. Hij heeft niet het voorkomen, noch het karakter van Stalin. Die straalt fysiek macht uit, hij is de vlees geworden Machiavellist. Daarbij vergeleken is Trotski een intellectueel warhoofd met zijn aandoenlijke brilletje en zijn warrige haardos.

David vraagt zich af of hij zijn visioen aan Frida zal vertellen? Hij probeert in te schatten hoe ze daar op zou reageren maar dat blijft moeilijk. Ze zal het afdoen als een grap van hem ook al zou hij haar bezweren dat hij het toch duidelijk gezien heeft.

Zij zou heel misschien net als hijzelf een verklaring zoeken voor zijn visioen, een misleiding van zijn ogen door een weerkaatsing van de felle zon. Maar dan nog. Vanwaar die misleiding en de rozen? Misschien heeft hij onwillekeurig een visioen gekregen van wat Frida te wachten staat? Maar wat is dat dan?

Frida babbelt ondertussen gezellig verder alsof er niets aan de hand is. Ze ziet het niet of wil niet zien dat het echtpaar Trotski al lang niet meer geniet van de onverwachte reis. Op zo'n moment is Frida nogal harteloos.

David sukkelt door de warmte en het monotone gebrom van de auto in een vage slaap. De aankondiging van de chauffeur dat ze zijn aangekomen bij de hacienda, het hotel San Miguel Regla zet hem weer terug in de wereld.