MEXICAANSE VERTELLINGEN 20. SCHILDERKUNST EN FOTOGRAFIE

Zelfportret van Guillermo Kahlo met zijn vrouw Mathilde Calderón.

Diego is gefascineerd geraakt door de fotografie. Fotografie is een aanvulling van zijn schildersvak, maar is het ook een vervanging. Wordt de schilderkunst overbodig? Je zou denken van wel. Fotografie is schrijven met licht en dat doen schilders ook. Door licht en donker te schilderen wordt de illusie dat het geschilderde beeld de werkelijkheid is, versterkt. Het contrast brengt leven in het schilderij net als in een foto.

De fotografie maakt de illusie van een geschilderde werkelijkheid overbodig maakt. Treffender dan een portret foto kan een geschilderd portret niet zijn. Of toch wel?  Dat wil Diego uitzoeken. Is fotografie een beter middel om de werkelijkheid te vangen dan de schilderkunst of is er naast de fotografische werkelijkheid nog een andere werkelijkheid? 

Om een idee te krijgen hoe de fotografie precies in zijn werk gaat, vraagt hij Guillermo Kahlo of hij mag assisteren in diens studio. Guillermo is er blij mee. Een assistent kan hij zich sinds de revolutie niet veroorloven maar een paar handen is altijd welkom.

Als tegenprestatie kan Diego zo af en toe mee eten met het gezin Kahlo en dat komt Diego dan weer goed van pas. Per slot van rekening heeft hij het niet breed. Zijn schilderkunst levert hem niet genoeg op om in leven te blijven. 

Zo komt hij regelmatig in de donkere kamer om te helpen bij het ontwikkelen en fixeren van de glasplaten en afdrukken te maken. Hij assisteert Guillermo soms bij het maken van portretten in diens studio. Zo krijgt hij meteen ook meer kijk op lichtval, contrast en compositie, belangrijke zaken voor een goede foto maar ook voor de schilderkunst.

De klanten komen over het algemeen uit de gegoede middenklasse. Die hebben geld om een foto te laten maken. De foto’s zijn vaak ook bedoeld om zich te presenteren als succesvolle burgers, om hun sociale status vast te leggen. Ze kleden zich met zorg voor de foto.Dat alles verschilt dan weer niet zoveel van schilderkunstige portretten. 

Je kunt kleine afdrukken laten maken van je portret, een soort visitekaartje, om te geven aan je geliefde, familie en vrienden. Zo krijgt de fotografie een steeds bereder sociale betekenis. Maar, denkt Diego, als de fotografie het portretschilderen van de gegoede burgerij gaat verdringen waar moet hij dan de kost nog mee verdienen? 

Dan krijgt hij het idee om de gewone Mexicanen, die hebben immers geen geld voor foto's, te gaan schilderen. Zo krijgt zijn schilderkunst een missie, mensen in beeld brengen die anders buiten beeld blijven.

Dat brengt de schilderkunst naar de straat en het dorp. 

Aldus besluit Diego om de gewone mensen in zijn land schilderkunstig in beeld te gaan brengen. Uit liefde voor die mensen, de mensen waartoe hij ook zelf behoort, en om ze een plek te geven in zijn land. Nu nog uitvinden hoe hij dat precies kan gaan doen.