Schilderen is een manier van mediteren met kleur en vorm. Het verven van een oude stoel heeft net als het schilderen van een schilderij of het tekenen van een tekening iets magisch. In het geval van de stoel schenkt de nieuwe verflaag nieuw leven aan de oude stoel.
De stoel is er blij mee. Hij weet nu dat hij betekenis voor mij heeft. Hij staat er niet langer alleen voor. Ik ben er voor hem. Ik doe iets voor hem, hij iets voor mij. Ik mag er straks weer naar kijken en op zitten.
Door de stoel te beschilderen, sta ik stil bij hem. Dat gebeurt niet vaak bij stoelen en andere gebruiksdingen. Het is een gebruiksvoorwerp en die gebruik je. Daar zijn ze voor en als ze niet meer bruikbaar zijn dan weg ermee.
Dat is altijd zo geweest. Dingen moeten wel bruikbaar zijn, wel liefst zo lang mogelijk. Daarom zijn we er zuinig op. We zijn voorzichtig met onze theepot, onze kopjes, onze glazen, schoenen, kleding enz. We gooien de dingen niet zo maar weg of toch wel?
In onze maatschappij van massaproductie voor consumptie is dat veranderd. We gebruiken de dingen meer dan ooit zonder er bij stil te staan. Ze zijn onze bedienden zo lang ze ons bevallen. Doen ze dat niet meer, dan weg ermee, naar de vuilstort of tegenwoordig het milieupark.
Dat is het spreekwoordelijke graf van de dingen. Ze verdwijnen om terug te keren naar de natuur waar ze ooit uit zijn gehaald, gestolen eigenlijk. De cyclus van leven en dood geldt net zo goed voor de dingen als voor onszelf. Daarin zijn we allemaal gelijk. In de dood is iedereen gelijk.
De natuur geeft en neemt, het is een eindeloos spel waar we niets aan kunnen veranderen. Het enige wat we kunnen doen is de tijd dat we leven, de dingen te waarderen zodat ze met een gerust hart kunnen sterven. Ze hebben geleefd en zijn gewaardeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten