 |
| Deze twee vrouwen in Havana zamelen lege blikjes in ter aanvulling van wat we een socialistisch basisloon kunnen noemen. |
Er zijn twee zaken waar links ondanks alle negatieve ervaringen van blijft dromen. Een basisloon voor iedereen zodat we definitief een einde maken aan arbeid als noodzaak, geen uitkeringen meer nodig zijn en kunt gaan werken als je zin hebt of naar behoefte.
De tweede is een gemaximeerd inkomen. Alles boven de gemaximeerde norm wordt afgeroomd door belastingen. Grote rijkdom zal dan voortaan tot het verleden behoren.
In Cuba wordt hieraan sinds de communistische revolutie van 1959 aan gewerkt. Een ideaal land voor zo’n experiment, een tropisch eiland met een aangenaam klimaat, een overzichtelijke bevolking en een vruchtbaar land.
Toch is er na zestig jaar niks terecht gekomen van dit linkse ideaal. Er is een basisloon maar dat is te weinig om van te leven zodat je bij moet beunen. Dat bijbeunen, van prostitutie, sigaren stelen, schilderijen voor toeristen maken, oude Amerikaanse auto's verhuren tot blikjes verzamelen, moet je niet al te openlijk doen. Dat heet voor eigen gewin werken en is dus egoïstisch en kapitalistisch. Twee hoofdzonden in de Cubaanse economie.
Er is ook een gemaximeerd inkomen. Maar niemand belet de politieke en leger elite in prachtige villa's te wonen en luxe artikelen te kopen in speciale winkels. Zij beschikken over de beste auto's en leven in dezelfde luxe stijl als hun soortgenoten in kapitalistische landen.
De prijs voor deze sociale gelijkheid is hoog., niet alleen armoede en gebrekkige publieke voorzieningen maar ook geen vrijheid van meningsuiting en vereniging. Niet bepaald en experiment om naar uit te zien, zelfs niet op zo een mooi romantisch eiland als Cuba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten