58. HET BELOOFDE LAND. DE EZEL

Onze gastvrouw Helena op de finca, klaar om een bad te nemen in de beek.

 

Om een uur of tien is het niet meer uit te houden in de tent. Er zit niks anders op dan op te staan en met nieuwe moed aan de dag beginnen. Vandaag staat er nog niks op het programma. Het is mogelijk dat we de dag eindeloos lusteloos in huis gaan doorbrengen. Een andere beschutting tegen de zon is er niet. 

Uit verveling gaan wij de jongens in het nabij gelegen dorp Hobo aguardiente kopen. De meisjes blijven thuis. Sinds we op de boerderij zijn, is het avontuurlijke bij Cielo er af. Of is het Oscar die haar verbied mee te gaan? Dora kan niet mee vanwege een opgezwollen voet. Sinds ze haar voet verstuikt heeft tijdens het enquêteren voor het Nijmeegs polemologisch instituut in de Noord- Oost polder heeft ze regelmatig last van een opgezwollen voet. Teveel inspanning en warm weer zijn funest. 

Bij terugkomst staat de ezel als het ware ons op te wachten aan het hek van de ingang van de finca. Oscar altijd goed voor een waagstukje probeert er met een zwaai op te gaan zitten maar dat mislukt. De ezel heeft deze keer geen zin in Oscar’s bravoure. Humberto is er als de kippen bij om zijn kans te wagen.

Onder de indruk van het gewicht van Humberto zet de ezel een paar stappen vooruit. Lang duurt dat niet. Hij staat ineens stokstijf stil zoals een ezel stil kan staan. Daar had de triomfantelijk zittende Humberto niet op gerekend. Hij valt met een harde klap op de grond. We lachen hem nog net niet uit maar het was een dom gezicht. Humberto loopt door alsof er niks gebeurd is. Zijn reputatie is er niet beter op geworden. 

De avond brengen we opnieuw door met eenvoudige gezelschapsspelen. Buurman tevens huisvriend Alfonso doet mee. De sfeer is gezellig dankzij de aguardiente maar de vermoeidheid van de visnacht zit nog in ons lijf. Om negen uur gaan we naar bed. Tot onze verbazing blijft iedereen dan toch binnen  slapen. Alleen Dora en ik gaan naar de tent. Ook goed, hebben we het rijk alleen.

Als je eenmaal bevangen wordt door een verlangen naar huis, deugt niks meer: de eeuwig rond zoemende muggen, het eentonige eten, de hitte, het gebrek aan een goed gesprek en vooral geen initiatieven meer om wat te ondernemen. Uit respect voor onze gastvrouw en heer en voor Oscar en Cielo heb ik niet over naar huis gaan gepraat. Maar nu komt het gelukkig dan toch ter sprake. We vertrekken overmorgen naar Neiva. Buurman Alonso zal ons met zijn pick-up brengen. Vandaag nog een hele dag in huis doorbrengen. Hoe gaan we dat doen?

(wordt vervolgd)