OORLOGSBULLETIN 19

 

Marielle Tweebeke van Nieuwsuur interviewt President Zelenski van Oekraïne

De trots stond op de gezichten van Jeroen en Marielle van Nieuwsuur te lezen. Een exclusief interview met president Zelenski in Kiev. Een wel verdiende primeur maar waarom het nodig is dat Marielle omstandig vertelt hoe een en ander tot stand is gekomen, is mij een raadsel.

Het interview dan, de bekende Nederlandse journalistiek van het onverveerde Hollandse schuttersputje. Jeroen versprak zich juist, het was een ondervraging uit de school van Frequin (hij ruste in vrede) en geen gesprek. Dat mag ook niet want sinds genoemde F. dienen journalisten een hoger doel dan informeren van kijker, luisteraar of lezer.

Marielle wilde wel eens weten hoe het zit met de corruptie in Oekraïne, een etiket dat wantrouwig Nederland heeft weten te plakken op het land tijdens het roemruchte referendum over een Europese associatieverdrag met dat land, een verdrag dat de Oekraïnse bevolking met bloed heeft betaalt tijdens de Maidan opstand.

En nu jaren later vallen er elke dag honderden doden in Oekraïne, worden hele steden en dorpen in puin geschoten maar we kunnen het met onze protestantse ethiek niet over ons hart verkrijgen om zelfs maar een signaal af te geven dat het land welkom is bij de Europese familie. Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen!

Wat wel weer leuk was aan het interview, was het typisch Hollandsche human interest begin van het interview. Even liet Marielle zich van de zachte kant zien  en vroeg Zelenski naar het wel en wee van zijn gezin. Een snufje Margriet en Libelle of is het Linda om aan den volke te tonen dat Zelenski ook maar een mens is net als onze Koning en voetbalhelden.

Zelenski gaf een beleefd antwoord om te voldoen aan deze menselijke behoefte. Bij de vraag of hij nog wel zijn Russische moedertaal wil spreken nu de Russen zijn land om zeep probeerden te brengen (men spraakt van genocide), kon hij zich niet langer bedwingen en begon te lachen. Wat een absurde vraag in een zee van ellende moet hij in een opwelling gedacht hebben maar hij wist zich te beheersen en beantwoordde de vraag beleefd.

Zulke vragen krijg je in een journalistiek land waar hoofdzaken en bijzaken al lang niet meer van elkaar gescheiden worden om de doodeenvoudige reden dat die er niet meer zijn.