51. HET BELOOFDE LAND. DE HUT BIJ DE BRUG

 

Oscar neemt tot ongenoegen van zijn vrouw zijn ochtendbad in het ijskoude water van de Rio Magdalena.

Er komt nog een vrouw aan. Zij is een stuk jonger. Ook zij loopt op blote voeten. Ze heeft een gave, mooie licht bruine of beter misschien zacht koperkleurige huid. Ze is verlegen. Ze biedt ons een tros bananen aan voor een peso. We zijn een kleine markt waar ze misschien iets aan kunnen verdienen, hoe weinig ook.

Ze hurkt achter ons, net buiten onze cirkel om het vuurtje. Ik zie dat haar veel te ruime jurk vuil is en versleten. Toch blijf ik ze mooi vinden. Ze vertelt dat ze moeder is van drie kinderen. Dan is ze waarschijnlijk al heel jong moeder geworden want ze lijkt me niet ouder dan twintig jaar. Ze  vertelt dat ze vlakbij woont, in een huisje bij een bruggetje. 

Die avond vallen we meteen na het eten als een blok in slaap zo moe zijn we geworden van de tochten met al zijn indrukken, de vreemde ontmoetingen, het kamp opbreken en weer opslaan, vuur aanleggen en koken. Als Dora en ik wakker worden, is Cielo al bezig met de voorbereidingen voor het ontbijt. 

Eenmaal buiten de tent zie ik Oscar in zijn blote reet in het ijskoude water van de Magdalena staan. Oscar is een natuurmens en ook een Latino macho, nergens bang voor en altijd stoer. Maar Cielo is er niet van gediend. Ze is boos op hem dat hij in zijn blote kont rond loopt.  Het is gelaten boosheid want ze weet dat Oscar in dit soort zaken zijn gang gaat en bovendien vindt ze dat stoere mannelijke van hem wel aantrekkelijk net zo goed als Oscar gek op haar, zijn mooie filmsterretje dat toch maar mooi met de rugzak op door de bergen wandelt. 

Na het ontbijt gaan we bij de indiaanse bezoek. Het hutje aan het bruggetje hebben we gauw gewonden. Bij nadere beschouwing is het een waaihut, de wind blaast er aan alle kanten doorheen. Binnen in de hut is het aardedonker. Je ziet geen hand voor ogen. De vrouw licht ons bij met ene kaarsje. Er staat in de hut helemaal niks, geen bankstel, geen TV, geen tafel met stoelen. Er staat enkel een groot bed waar het hele gezin in slaapt. Van privacy en intimiteit tussen man en vrouw is geen sprake. Kennen ze dat niet? Is dat alleen voor mensen in de stad? Dat zou een mooi onderzoek voor onze Zweedse antropologen kunnen zijn.

Ze biedt ons van touw gevlochten tassen aan. Het is een aloude tak van huisvlijt die door de inheemse bevolking in heel Amerika wordt beoefend. Het touw maken ze zelf van bladeren van de fique of maguey plant. Die groeit overal. In de lange stevig bladeren zitten sterke vezels. Eenmaal gedroogd kun je die vezels verwerken tot draden en die op hun beurt tot touw vlechten. Helaas voor haar hebben we geen belangstelling voor extra draagtassen.

Tijdens het bezoek kom ik op het idee te vragen of ze geen paarden te huur hebben voor onze terugreis de volgende dag. Ik zie Dora niet teruglopen met haar kapot gelopen voeten. Een paard of een ezel zou een mooie oplossing zijn voor het probleem. Ze zal het aan haar man vragen.  

Ik dacht dat ze haar man ging halen meer ze komt terug met een veel oudere vrouw. Misschien haar moeder? Die biedt ons prachtige van touw gevlochten tafelkleden en placemats (individuales) te koop aanbiedt. Oscar en Cielo vinden ze mooi en besluiten zes stuks te kopen voor tien peso per stuk, wat iets meer is dan een halve dollar. Nee, rijk zullen deze vrouwen niet worden van hun handeltje.

(wordt vervolgd)