24. HET BELOOFDE LAND. COLOMBIAANSE BESOGNES

 

Op 7 juli 1970 werd het eerste congres van de ANUC gehouden wat meteen ook het oprichtinsgcongres van de ANUC was.

De Colombiaanse politiek steekt ietsjes anders in elkaar dan die van Nederland. Sinds 1948 woedde een stille burgeroorlog (de periode van ‘La Violencia') tussen de Conservatieve partij met als ruggegraat de grootgrondbezitters en de Liberale partij met zijn voornamelijk stedelijke aanhang. Het geweld eiste duizenden slachtoffers vooral op het platteland. In 1953 maakte generaal Rojas Pinilla met een staatsgreep hieraan min of meer een einde. Toen dictator Rojas daarna begon een eigen politieke partij op te richten (De Derde Macht) die een verbond moest zijn tussen leger en volk werd het de beide traditionele partijen te gortig. 

Zij sloten een vredesovereenkomst, het zogeheten pact van Sitges. De belangrijkste bepaling van het akkoord is dat tot 1972 de beide partijen een Nationaal Front zullen vormen tijdens hetwelk de Liberale en Conservatieve partij het alleenrecht hebben op deelname aan de verkiezingen. De president wordt per toerbeurt door de beide partijen geleverd. De liberalen zullen op een conservatieve kandidaat stemmen en omgekeerd. De politiek strijd wordt aldus dicht getimmerd ten behoeve van de lieve vrede en de deling van de macht tussen de twee traditionele partijen. Het pact werkt tot op de dag vanvandaag met als nevengevolgen politieke onvrede over de uitsluiting van andere partijen.Je zou Colombia een mank lopende elitaire democratie kunnen noemen.

het gevolg is linkse en rechtse opstandigheid op de flanken van de partijen als ook daarbuiten, met aan de linker kant de communistische partij met zijn gewapende tak, de FARC en een pro-Cubaanse tak ELN, die waar Camilo Torres zich bij had aangesloten. Het einde van het pact van Sitges, is percies in het jaar dat ik in Colombia ben. Een nieuwe politieke partij dient zich al een tijdje aan onder de naam van ANAPO (Alianza Nacional Popular). Het zijn de volgelingen van dictator Rojas die zich rond zijn dochter hebben geschaard, samen met dissidente Liberale en Conservatieve parlementsleden, politieke oportunisten die terug willen naar het centrum van de macht.

De Liberale president Restrepo kondigde in de jaren zestig landhervormingen aan om de armoede op het platteland te bestrijden en de macht te breken van de grootgrondbezitters, nog altijd de basis van de Conservatieve partij. Om de landhervormingen politiek veilig te stellen werd onder auspiciën van de regering de boerenorganisatie ANUC opgericht (1970) . Zijn Consrevatieve opvolger president Pastrana begon in 1971 onmiddellijk de klok van landhervormingen terug te draaien. 

De ANUC reageert verdeeld. Een behoudend deel schikt zich naar de regering Pastrana (de stroming Armenia) De radicale strekking (stroming Sincalejo), de meerderheid gaat over tot landbezettingen die gewelddadig onderdrukt worden wat vanwege de doden die daarbij vallen internationale aandacht krijgt. In Nederland ontstaat de solidariteit organisatie Aktie Colombia die de ANUC steunt. De ANUC wordt gezien als een mogelijk revolutionaire beweging die in staat wordt geacht het vastgeroeste en dichtgetimmerde politiek systeem omver te werpen. 

De ANAPO zou daarbij ook een rol kunnen spelen bij de toekomstige verkiezingen die immers voor het eerst sinds de val van dictator Rojas open staan voor andere partijen. Er begint een revolutionaire wind te waaien die nieuwe hoop brengt aan degenen die wel radicale veranderingen wilden maar op vreedzame wijze, d.w.z. door verkiezingen. Maar of de ANAPO wel zo veranderingsgezind is, is maar de vraag. Per slot van rekening is de erfenis van dictator Rojas niet democratisch en weinigzeggend voor de kleine boeren.

Probeer in deze politieke omstandigheden als sociaal bewogen student maar eens je weg te vinden. Hoe je het ook keert of wendt, het is altijd een keuze tussen twee kwaden, een overtuigende middenweg is er niet.

(wordt vervolgd)