1. HET BELOOFDE LAND. LIEFDE

 

Mijn eerste stap naar het beloofde land is de trouw met mijn lief van de dansles, voor de Roomse kerk nog wel. We zijn weliswaar afvalligen maar vinden dat we dat niet op de spits moeten drijven. We geloven in de liefde en wie weet is God wel liefde, al weten we niet meteen hoe we ons dat moeten voorstellen. De lezing van de brief van Paulus aan de Korintiërs helpt ons een beetje op weg.

De liefde is lankmoedig, zij is goedertieren;
De liefde is niet afgunstig;
De liefde handelt niet lichtvaardiglijk, zij is niet opgeblazen;
Zij handelt niet ongeschiktelijk, zij zoekt zichzelve niet, zij wordt niet verbitterd, zij denkt geen kwaad;
Zij verblijdt zich niet in de ongerechtigheid, maar zij verblijdt zich in de waarheid;
Zij bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen.

Liefde is een mysterie, net als God, daarom kiezen we voor een mis in het latijn. Dat past beter bij het mysterie van de liefde en God. Onze ouders zijn blij dat we op de traditionele manier trouwen. Niks zo romantisch als trouwen voor de kerk en eeuwige liefde beloven. Het houdt je deemoedig.

Volgens de Roomse mores komt met onze trouw een einde aan ons leven in zonde, want dat leefden we. Weliswaar woonden we apart, Dora met haar vriendinnen in een boerderij, ik met mijn vrienden in de andere ernaast gelegen boerderij, maar we deelden geregeld het bed en trouwens ook als dat zo uitkwam de tafel. Dat laatste voornamelijk in de weekeinden als wederzijdse vrienden uithuizig waren.

Onze ouders wisten natuurlijk goed dat we in zonden leefden maar ze wilden het niet weten voor de buitenwereld. Dat spel speelden we mee om hen niet voor de voeten te lopen. Waarom zouden we ook? Zij leefden met ons mee. Ze brachten altijd wat extra’s mee, een soort voedselpakketten in een tas. Zij waren nooit zo van de strenge Roomse voorschriften behalve de zondagse kerkgang. De vernieuwing van de Roomse kerk maakte dat ze nog soepeler omgingen met de kerkelijke huisregels en ons daarom met rust lieten.

Ons besluit te trouwen viel toen een vriendin van Dora trouwde en naar Leiden verhuisde waar haar geliefde antropologie studeert. Door haar vertrek kwam de grote woonkamer beneden vrij. Dat was ons eerste huis samen, twee kamers -een boven en een beneden - en een gedeelde keuken en toilet. De twee medebewoonsters van Dora vinden het prima.

Voor ons is de officiële trouw een bevestiging van wat we al lang wisten, bestemd te zijn voor elkaar. De zelfgemaakte trouwjurk van Dora is eenvoudig mooi en elegant. Mijn mouw en kraagloze, lange zwarte jas met bloemetjeshemd is tegelijk ernstig en vrolijk. Des morgens trouwen we in het gemeentehuis voor het aangezicht van de Staat der Nederlanden, des middags voor het aangezicht van de God van Liefde in de Paterskerk, daarheen gebracht in een witte trouwauto van het Osse taxibedrijf Disco.

Het door onze ouders georganiseerde trouwfeest met receptie, diner en dansavond was in een buurtcafé. De eigenaar was een goede klant van mijn aanstaande schoonvader. Een buurtbandje speelde voor jong en oud zodat iedereen, familie, vrienden en medestudenten, mee kon doen. Het was een vrolijke bedoening met polonaise en al, tegelijk een feestelijk afscheid van onze jeugd en een begin van ons leven samen.

(wordt vervolgd)