108. DE AARDE IS ROND, IN BAD

 

De wasplaats als bad. Marrakech

De weg naar Marrakech is nog lang. Na verloop van tijd lijkt het alsof we dwars door een zandwoestijn rijden. Links en rechts van de weg zand, zand en nog eens zand. Hier en daar staat een zandkleurig huis alsof iemand het lukraak heeft neergezet. Af en toe zie je tussen de huizen mensen als schaduwen lopen in het zand. Het is te ver van de weg om te zien wat ze aan het doen zijn. 

Links van ons zien we in de verte, in de richting van het Atlasgebergte, de lucht betrekken. Hij komt steeds dichterbij terwijl het donkerder wordt. Lucht en zand smelten samen zodat alle nuances in het landschap worden opgeslokt. Wat voor een verschijnsel het is weten we niet maar het lijkt het beste dat we proberen de dreiging voor te blijven door zo hard mogelijk te rijden. Bernardo meent daarentegen dat ondanks de onheilspellende lucht we ergens moeten stoppen om brood te kopen.We hebben sinds vanmorgen niks meer gegeten.

In het eerstvolgende dorpje op een kleine markt kopen we vlug een groot plat brood. We eten het al rijdend op. We raken zonder verdere problemen op de camping bij Marrakech. Zuidelijker dan dit gaan we niet. Hier begint de weg terug.

Nee, Marokko is geen kampeerland. Er is op de camping geen tent te bekennen. Wij zijn de enigen die onze tenten opzetten op een schraal, droog grasveld met dat dan weer wel schaduw van grote bomen. Er is een bewaker waar we kampeergeld aan betalen voor de minimale voorzieningen. Het meest opvallend op de hele camping is een groot formaat gootsteen voor de was in de schaduw van de bomen.

Het heeft de maat van een badkuip wat me op het idee brengt om het ook als zodanig te gebruiken. Er is immers toch niemand op de camping die zich er aan zou kunnen storen. Het is een prachtige beschaduwde plek onder de bomen. Ik zet mijn draagbare Philips transistorradio naast het bad. Die heb ik geleend van mijn schoonmoeder om 's avonds tussen zes en zeven uur af te stemmen op Radio Nederland Wereldomroep. Na het nieuws van zes uur volgen ANWB noodoproepen en je weet maar nooit of er niet een bij is voor ons. Het is de enige manier om iets te weten te komen over het thuisfront als er wat mis gaat. Ons motto is "geen bericht is goed bericht."

Het is voor het eerst van mijn leven dat ik in een openlucht bad op een camping zit met muziek naast mij, Marokkaanse muziek nog wel. Het is luxueus om zo te kunnen baden. Het is ook voor het eerst dat ik naar Marokkaanse muziek luister en die bevalt me beter dan ik had vermoed. Je zou het Marokkaanse blues kunnen noemen. Het is volkse muziek met een flinke scheut melancholie, weemoedig romantisch met ritmische ondersteuning van trommels. Ik neem me voor om terug in Nijmegen meer naar Marokkaanse muziek te gaan luisteren.

(verschijnt elke vrijdag)