102. DE AARDE IS ROND, ALGECIRAS

 

Op de camping in Algeciras opnieuw een kleine tegenslag. Het kampeergas is op. Onderweg zelf warm eten koken is er niet meer bij. (links Dora bij het handige kampeer gastoestelletje en rechts Henkius in de volle Andalusische avondzon)

We slingeren behoedzaam door de bergen naar beneden richting de Middellandse zee. Eenmaal daar aangekomen zien we dat de zee er net zo blauw bij ligt als in het weemoedige liedje Méditerranée van Toon Hermans. We hebben het gehaald en dat belooft meer. Morgen de oversteek vanuit Algeciras en we zijn op onze bestemming.

 
Maar nu eerst voor de eerste keer van mijn leven de Middellandse Zee in. Niet dat ik er op heb gewacht maar het is toch weer een klein stapje in mijn ontdekking van de wereld. Dora is als eerste in zee, nog voordat ik mijn zwembroek gevonden heb. Zwemmen is haar lust en leven net als dansen. Maar de Middellandse zee is niet zo onschuldig als hij bezongen wordt door Toon. De golven zijn hoger dan we vanuit de bergen vermoedden. Eenmaal voorbij de branding voel ik een stroming die me naar open zee trekt. Nog net niet in paniek, zwem ik terug. Ik ben opgelucht als ik weer zeezand onder mijn blote voeten voel. 

Na ons gedroogd te hebben in de zon trekken we verder. We rijden over de deftige boulevard van Malaga langs de kust naar Algeciras waar we kamperen. Op de camping is het drukker dan we gewend zijn. Algeciras is een afvoerputje, iedereen die naar Noord Afrika wil oversteken gaat daarheen. We zagen het onderweg al aan de vele volgepakte busjes met gastarbeiders en hun gezinnen, de jaarlijkse Grote Gastarbeiders Vakantietrek naar het moederland.

 
De busjes zien er uit alsof ze het elk moment onder hun last bezwijken, ze door hun vering zakken of met lading en al omkieperen. Met de grootste moeite kruipen ze tegen de hellingen van de Spaanse heuvels op. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het vluchtelingen zijn of dat er een evacuatie aan de gang is vanwege een of ander onheil. Op het dak van de busjes zie je de gekste dingen liggen, emmers, ladders, tafels en stoelen, van alles en nog wat mensen in hun leven meeslepen tot aan hun graf.

Zover zijn we naar we hopen nog lang niet. Ons autootje steekt niet alleen bescheiden af bij die zwaar beladen busjes, het is ook een lichtzinnig autootje met zijn versiering. Het wekt de indruk dat het leven voor de reizigers vooral een pretje is, wat ook zo is en wat je van het leven van gastarbeiders niet kunt zeggen. Het is ongelijk verdeeld in het leven en toch staan we samen op dezelfde camping. Zonder het te beseffen hebben het lot en de goden ons samen gebracht.

Morgen gaan we ook samen de oversteek maken naar de Spaanse enclave Ceuta aan de overkant. Vanavond bereiden we een warme maaltijd op ons handig inklapbare tweepits gastoestel tenminste dat was het plan totdat het gas onder het pannetje water voor de soep uit een pakje begon te sputteren. Even later was het vuur uit en stond ons handige gastoestelletje en werkloos en hulpeloos bij. Geen gas, geen soep zo eenvoudig kan het leven zijn.

(verschijnt elke vrijdag)