 |
| Van links naar rechts: Bernard, Dora en Henkius. San Sebastian, Playa de Concha met op de achtergrond Monte Igueldo. |
Tot nu toe verloopt de reis verbazingwekkend goed. Ik bedoel niet materieel maar geestelijk. Tegenslagen deren ons niet. Ze zijn niet meer dan een onderbreking van het grote reisplan. Er zijn geen woordenwisselingen en geen misverstanden. We vertrouwen elkaar sinds de eerste minuut dat we onderweg zijn. Een buitenstaander zou kunnen denken dat we een ervaren en geoefend reisgezelschap zijn, dat we een cursus samen reizen hebben gevolgd of aan teambuilding hebben gedaan, hetgeen niet het geval is.
Ik weet niet wanneer op welk moment het is gebeurd, misschien zat het er al vanaf het begin in, maar het autootje is een soort tijd ruimte capsule die weliswaar op vier wielen voort beweegt door het landschap, maar aanvoelt alsof we zweven. We zijn tijdreizigers in de ruimte van het landschap. De tijd is net als het landschap daarbuiten, ergens anders dan waar wij zijn. Wij bewegen in onze eigen tijd door de ruimte.
Het ontbreekt er nog maar aan dat we niet gewichtsloos zijn. Fysiek kan dat natuurlijk niet maar misschien wel geestelijk waarbij de zwaartekracht van het aardse bestaan van ons afvalt en wie weet, we het rijk der geestelijke vrijheid binnentreden? Is onze reis misschien een spirituele reis zonder dat we het beseffen?
Ik bekijk het parklandschap ontspannen en met frisse ogen. Niet alleen het landschap is nieuw, maar ook de weg, de stadjes en de dorpen waar de Route Nationale ons doorheen voert. Zo rijden we of is het zweven, van Chartres naar Tours, van Châtellerault naar Poitiers, van Angoulême naar Bordeaux. In de buurt van Bordeaux wordt het tijd om een camping te zoeken.
Dat is niet moeilijk. Het barst van de campings langs de Route Nationale. Ver van tevoren staan ze op grote borden versierd met vlaggen aangekondigd langs de weg. Als we de uitgekozen camping oprijden zien we aan een kant enkele reusachtige vaten op hun kant op een verhoog liggen, met de opening naar ons toe. Het zijn groot uitgevallen wijntonnen, toepasselijk voor de wijnstreek natuurlijk. Zo te zien zijn ze bedoeld als slaapplaats. Dat idee is aan ons niet besteed. Wij slapen liever onder tentdoek waar de nachtelijke zomerbries zachtjes doorheen waait.
De volgende dag rijden we voor de afwisseling over kaarsrechte wegen door het vlakke Les Landes met zijn uitgestrekte bossen van hoge dennenbomen. We laten de luxe badplaats Biarritz links liggen om meteen door te rijden naar de Spaanse grens. Daar eindigt de duizend kilometer lange weg door het Franse landschap en rijden we over de Pyreneeën het duizend kilometer lange avontuur van Spanje tegemoet. Niet ver van de grens, in het centrum van de Baskische stad San Sebastian stoppen we aan de boulevard om te genieten van het uitzicht op de baai La Concha met daarachter de uitgestrekte Atlantische Oceaan.
(verschijnt elke vrijdag)
Slapen in een wijnvat klinkt wel avontuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig reisverhaal, Piet, ik lees het met genoegen.
BeantwoordenVerwijderen