 |
| De echo onderzoekskamer |
Vandaag zullen er drie stents geplaatst worden. De andere twee benodigde stents zullen bij een volgende ziekenhuisopname geplaatst worden. Vlak voordat hij begint, stelt hij me gerust. Uit ervaring weet ik dat er niks anders op zit dan te vertrouwen op deze vreemd sprekende chirurg en zijn hulptroepen. Op de valreep ben ik toch nog zo nieuwsgierig en brutaal dat ik hem vraag waar hij vandaan komt. Tot mijn verbazing en verrassing is hij een Syrische vluchteling. Rare gedachte dat ik vanwege een burgeroorlog in Syrië, een land dat ik ondanks mijn vele reizen niet ken, nu door een arts uit dat vreemde land van een hartinfarct gered ga worden. Zoiets kun je haast niet verzinnen.
Aangezien je bloedvaten en hart gevoelloos zijn, hoef ik niet in slaap gebracht te worden. Ik kan de operatie volgen via de linksboven hangende TV schermen. Die zijn voor de artsen om goed te kunnen zien wat ze doen daar binnen in mijn lijf maar ik mag gerust meekijken. Zoals hij gezegd heeft, zal hij proberen de stents via de ader van de pols naar mijn hart te brengen. Kort daarna voel ik dan ook moeizaam gepruts bij mijn pols. Niet pijnlijk, wel vervelend. Het gaat blijkbaar moeilijk. Na enige tijd buigt hij zich over me en kondigt aan dat ze het via mijn lies gaan proberen. Dat gaat meteen goed.
Via de lies naar het hart. Ook goed, denk ik als het maar doorgaat nu ik hier toch lig. Even komt de gedachte bij me op dat het net zo goed fout kan gaan en ik nooit meer op zal staan. Die gedachte verdring ik vlug. Waarom zou het fout gaan? Voor de artsen is het een routineklus zoals een loodgieter een afvoerpijp ontstopt. Dank zij de TV schermen heb ik enige afleiding. Ik probeer te begrijpen wat ik zie maar dat is moeilijker dan ik dacht. Het ziet er nogal ingewikkeld uit. Ik probeer ondanks de sterke lampen boven me een beetje weg te dromen.
Na verloop van tijd, ik weet niet hoe lang word ik de operatiekamer uitgereden en teruggebracht naar mijn tweepersoons ziekenkamer. Ik zie dat ik een buurman heb gekregen, ook hartpatiënt. Nadat ik een beetje ben bijgekomen, maken we kennis. Hij is hier al voor de derde keer. De een gaat regelmatig wandelen, de ander naar een ziekenhuis.
Herhaaldelijk op de dag stapt mijn buurman uit zijn bed en verdwijnt voor een tijdje uit zicht. Wat gaat hij doen? Ik vraag het hem als hij weer eens een keer op het punt staat zijn bed uit te stappen. Ik val nog net niet uit mijn bed van verbazing als hij me koeltjes vertelt dat hij gaat roken. Hoezo roken? Hartpatiënten roken toch niet of toch niet meer, wijs als ze geworden zijn door hun ervaringen? Dat kan zijn, maar hij wil persé roken. In het ziekenhuis hebben ze begrepen dat daar weinig tegen te doen is. Je kunt een volwassen moeilijk handboeien aandoen en vastketenen aan zijn bed. Dus laten ze hem begaan.
Verslaving is voor een normaal mens niet te begrijpen. De rede heeft het verloren van het verslaafde lijf en dat gebeurt niet alleen met rokers. Je hebt allerlei verslaafden, zelfs seksverslaafden heb ik me laten vertellen. Na een kort ziekbed mag ik met een papieren zak vol medicijnen naar huis en de aanzegging dat ik over 3 maanden terug moet komen voor de andere twee stents. Ik vraag de verpleegster maar niet of ik nu weer seks mag hebben. Dat zal ik zelf maar uitzoeken.
Nabeschouwing
Ik denk dat ik mag vaststellen dan mijn huisarts mijn leven heeft gered of in ieder geval voorkomen dat ik met een hartinfarct thuis op de bank kwam te liggen of wie weet nog erger van mijn koersfiets was gevallen. Waar een huisarts al niet goed voor is. Ik kan ook nog melden dat ik na de operaties weer voluit kon koersfietsen over de dijk bij de Schelde en door de polders van Klein Brabant. Op zulke momenten voel je pas hoe schoon het leven is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten