 |
| De Fietstest |
What do you want to do ?
New mailDie foto’s zijn van een wonderbaarlijke schoonheid. Bij het zien ervan besef je pas hoe groot, raadselachtig en mysterieus het heelal is. Volgens Hans zullen we daar ooit flierefluitend in rond vliegen. Hij heeft er het volste vertrouwen in dat wetenschappelijke en technische vooruitgang dat mogelijk zullen maken. Ik betwijfel dat maar meer nog, van mij hoeft dat niet. Waarom zouden we in het heelal gaan rondreizen als we de boel op aarde niet eens op orde kunnen krijgen? Moet het heelal ook al onderworpen worden aan ons goddelijke bewustzijn? Ik denk van niet. Laat het heelal bewaard blijven als een herinnering aan de grenzen van ons goddelijke bewustzijn. Bovendien zullen aardse conflicten dan ook terecht komen in het heelal. Een verstoring van de hemelse vrede zal het leven op aarde er niet beter op maken, zo vrees ik.
Hans was het liefst vliegenier of nog mooier ruimtevaarder geworden, zo een die heen en weer vliegt tussen ruimtestations. Ik ken dat verlangen niet. Voor mij is en blijft het heelal een poëtische herinnering aan onze onvolmaaktheid, aan onze eindigheid tegenover het oneindige. De maan, de planeten en de sterren stemmen mij melancholisch, een heimwee naar iets wat nooit is geweest en nooit zal zijn en dat we toch kennen. Het heelal is tegelijk onbereikbaar ver en toch dichtbij, is een uitgestrekte oase van schoonheid, van verbazing, rust en natuurgeweld. In het heelal lossen alle aardse tegenstrijdigheden zich op.
We praten over zijn nieuwe Nikon met extra lenzen voor de ruimte. Ik knik instemmend terwijl hij mij onderzoekt met stethoscoop, aftasten van de pijnlijke plek, reflexen controleren en nog zo wat van die typische doktersdingen. Nu nog even de bloedruk meten, dan het recept voor een medicijn en de rekening betalen. Het is boter bij de vis bij de huisarts. Nu betalen straks geld terugkrijgen van de christelijke mutualiteit zoals de ziektekostenverzekering van mij heet.
Is hem iets opgevallen aan mijn lijf of vindt hij dat het gezien mijn leeftijd tijd wordt om bij een hartspecialist langs te gaan? Zo maar ineens alsof het uit de lucht komt vallen, spoort hij me aan eens naar mijn hart te laten kijken. Je weet maar nooit. Ik heb niks aan mijn hart en denk waarom niet en stem toe. Hij belt naar hartspecialist Hartberg, die zo blijkt in dezelfde straat woont als ik. Ik kan morgenavond om half negen terecht in zijn privé kliniek, niet waar hij woont maar in Willebroek, bij brouwerij Duvel aan de A12 linksaf, de tweede afrit de straat volgen en dan aan de linkerkant.
Na aanmelding bij de receptie kom ik in een kleine wachtkamer te zitten met een stapel roddelbladen. Om de tijd te doden blader ik zo een blad door en ben wederom verbaasd over het onbenul dat ik lees. Gelukkig komt de assistente mij halen. Blij verlost te zijn van de tegenslag van wereldsterren en Beroemde Vlamingen, stap ik een onderzoekskamer binnen. In een klein bemeten hokje doe ik mijn bovenkleren uit zodat ik met ontbloot bovenlijf de kamer instap waar een fitness fiets staat, een ligbed, een weegschaal, enz.
Nadat mijn lengte is gemeten en mijn gewicht gewogen, plakt de assistente me vol met rondjes die vastzitten aan draden die allemaal naar een meetapparaat gaan dat aan de muur naast de fiets hangt. Ik herinner mij zulke apparatuur gezien te hebben naast het bed van mijn moeder die jaren geleden vanwege een ernstig hartinfarct werd opgenomen in het ziekenhuis en er uiteindelijk aan gestorven is. Als geroutineerde fietser met Franse en Zwitserse Franse bergen in mijn benen, trap ik er lustig op los. Zonder al teveel moeite hou ik mijn ritme vast, ook als er automatisch geschakeld wordt naar zwaarder trappen.
Hans was het liefst vliegenier of nog mooier ruimtevaarder geworden, zo een die heen en weer vliegt tussen ruimtestations. Ik ken dat verlangen niet. Voor mij is en blijft het heelal een poëtische herinnering aan onze onvolmaaktheid, aan onze eindigheid tegenover het oneindige. De maan, de planeten en de sterren stemmen mij melancholisch, een heimwee naar iets wat nooit is geweest en nooit zal zijn en dat we toch kennen. Het heelal is tegelijk onbereikbaar ver en toch dichtbij, is een uitgestrekte oase van schoonheid, van verbazing, rust en natuurgeweld. In het heelal lossen alle aardse tegenstrijdigheden zich op.
We praten over zijn nieuwe Nikon met extra lenzen voor de ruimte. Ik knik instemmend terwijl hij mij onderzoekt met stethoscoop, aftasten van de pijnlijke plek, reflexen controleren en nog zo wat van die typische doktersdingen. Nu nog even de bloedruk meten, dan het recept voor een medicijn en de rekening betalen. Het is boter bij de vis bij de huisarts. Nu betalen straks geld terugkrijgen van de christelijke mutualiteit zoals de ziektekostenverzekering van mij heet.
Is hem iets opgevallen aan mijn lijf of vindt hij dat het gezien mijn leeftijd tijd wordt om bij een hartspecialist langs te gaan? Zo maar ineens alsof het uit de lucht komt vallen, spoort hij me aan eens naar mijn hart te laten kijken. Je weet maar nooit. Ik heb niks aan mijn hart en denk waarom niet en stem toe. Hij belt naar hartspecialist Hartberg, die zo blijkt in dezelfde straat woont als ik. Ik kan morgenavond om half negen terecht in zijn privé kliniek, niet waar hij woont maar in Willebroek, bij brouwerij Duvel aan de A12 linksaf, de tweede afrit de straat volgen en dan aan de linkerkant.
Na aanmelding bij de receptie kom ik in een kleine wachtkamer te zitten met een stapel roddelbladen. Om de tijd te doden blader ik zo een blad door en ben wederom verbaasd over het onbenul dat ik lees. Gelukkig komt de assistente mij halen. Blij verlost te zijn van de tegenslag van wereldsterren en Beroemde Vlamingen, stap ik een onderzoekskamer binnen. In een klein bemeten hokje doe ik mijn bovenkleren uit zodat ik met ontbloot bovenlijf de kamer instap waar een fitness fiets staat, een ligbed, een weegschaal, enz.
Nadat mijn lengte is gemeten en mijn gewicht gewogen, plakt de assistente me vol met rondjes die vastzitten aan draden die allemaal naar een meetapparaat gaan dat aan de muur naast de fiets hangt. Ik herinner mij zulke apparatuur gezien te hebben naast het bed van mijn moeder die jaren geleden vanwege een ernstig hartinfarct werd opgenomen in het ziekenhuis en er uiteindelijk aan gestorven is. Als geroutineerde fietser met Franse en Zwitserse Franse bergen in mijn benen, trap ik er lustig op los. Zonder al teveel moeite hou ik mijn ritme vast, ook als er automatisch geschakeld wordt naar zwaarder trappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten