AFSCHEID VAN HENK HOFSTEDE

Overleg tussen een CNV delegatie onder leiding van Henk Hofstede (links) en een delegatie van CLAT onder leiding van algemeen secretaris Emilio Maspero (helemaal rechts) in 1989 in het hoofdkantoor van CLAT in Venezuela.  De CNV delegatie bestond uit  Frits Hanko, voorzitter van de CNV industriebond, CNV Secretaris Peter Cammaert, Wim van der Jagt als penningmeester van de Industriebond en Anton Westerlaken, de intussen overleden opvolger van Henk Hofstede. Foto: petrus nelissen.

Op zaterdag 1 februari heb ik dan toch nog plotseling tijdens een indrukwekkende dienst in de Grote Kerk van Vianen afscheid moeten nemen van Henk Hofstede, voormalig voorzitter van het CNV. Henk is geboren in 1937 en was de laatste wat ik noem echte vakbondsman, waarmee ik wil zeggen dat nadat hij eerst zelf landarbeider was geweest, terecht is gekomen in de vakbeweging om van daaruit voorzitter ven het CNV te worden.

Henk sprak de taal van wat we doorgaans de gewone man noemen. Hij had dus geen kapsones. Drukte om hem was hem vreemd ook al hield hij zijn licht niet onder de korenmaat. Dat kan ook moeilijk als vakbondsman en zeker niet als voorzitter. Dan moet je niet bang zijn om je te laten gelden en je mond durven open te doen ook al staat bij wijze van spreken de premier van Nederland naast je.

Daarin herkende ik in hem mijn vader, die net als Henk eerst als arbeider heeft gewerkt om van daaruit districtsbestuurder van de NKV voedingsbond te worden, de latere FNV voedingsbond. Misschien dat Henk in mij die vakbondserfenis herkende. Hoe dan ook, het klikte tussen ons. We hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Nog mooier was dat we beiden betrokken waren bij de internationale vakbeweging, eerst de Latijns Amerikaanse bonden georganiseerd in de centrale CLAT en later in het Wereld Verbond van Arbeid, de voormalige Christelijke tak van de internationale vakbeweging, de oudste in de wereld, die helaas met de fusie tussen het IVVV en het WVA verdwenen is.

Henk droeg CLAT en het WVA een warm hart toe. Hij stond voor CLAT ook toen heel vooruitstrevend Nederland dacht dat een sociale revolutie mogelijk is zonder vrijheid van vakbeweging. Daar trok Henk net als CLAT een streep. Geen sociale revolutie zonder vakbondsvrijheid. De gedachte dat juist vakbonden de basis moesten zijn voor de ontwikkeling van sociale rechtvaardigheid, bracht hem er toe om binnen CNV een stichting op te richten ter ondersteuning van de vakbonden in de Derde Wereld.

Daarna moedigde hij me aan om te gaan werken bij het WVA in Brussel. Daar ben ik hem bijzonder dankbaar voor. Zo maakte hij het mede mogelijk dat ik aan mijn ideaal om me internationaal in te zetten voor sociale rechtvaardigheid kon blijven werken. Na onze pensionering onderhielden we het contact. We zouden elkaar binnenkort weer eens treffen bij een etentje samen met andere vrienden. Het heeft niet meer mogen zijn.