dinsdag 26 december 2017

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 20

Lidwina valt op het ijs. Houtsnede van Johannes Brugman, 1498.
Johannes Brugman was een franciscaner pater, redenaar en dichter.
Van hem is het gezegde "Praten als Brugman" afgeleid.

Mijn ziekenhuis avontuur met een hersenvliesontsteking (meningitis) is niet mijn eerste kennismaking met ziek zijn. Als kind van een jaar of zes reis ik met mijn moeder regelmatig met de stoomtrein van de stad Oss naar Utrecht. In die tijd, we schrijven begin jaren vijftig, is dat een hele onderneming. Als gezelschapsdame reist af en toe een zus of schoonzus van mijn moeder mee. Mijn vader moet werken. Mijn moeder kent de weg. Toch zijn we een keer in de verkeerde trein terecht gekomen. De conducteur legt mijn moeder rustig uit op welk perron ze in Amersfoort de trein terug naar Utrecht moet nemen.

In de ruime wachtkamer van het ziekenhuis eten we op grote houten banken de zachte broodjes met kaas op. De dokter in zijn witte jas bekijkt en beklopt mijn ontblote bovenlijf van alle kanten en luistert aandachtig met zijn stethoscoop naar mijn in en uitademen. Daarna krast een zuster met een kroontjespen mijn linker of rechter bovenarm meedogenloos aan flarden. Het wordt nog pijnlijker wanneer ze de open gereten huid inwrijft met een of andere vloeistof. Daarna leer ik van een andere zuster in een apart hokje gym- en ademhalingsoefeningen voor thuis.

Dankzij de behandeling, de toegewijde zorg van mijn moeder, Onze Lieve Heer en zijn moeder Maria krijg ik minder aanvallen van benauwdheid. Uiteindelijk zal ik zo goed als genezen van mijn astma.

Thuis lees ik in een boek uit de katholieke bibliotheek van de stad Oss over het heilige leven van Lidwina van Schiedam.

“Zij werd in 1380 in Schiedam uit arme ouders geboren. In 1395 kwam zij bij het schaatsen op het ijs ten val. Dat was het begin van een ongeneeslijk en zeer pijnlijk ziekteproces. Ze at bijna niets en leefde nagenoeg alleen van de heilige communie die haar regelmatig door de kapelaan van de parochiekerk werd gebracht. Het schijnt dat zij haar pijn heldhaftig droeg en dat zij haar bezoekers vol liefde en aandacht te woord stond. Op die manier was zij een bron van inspiratie voor haar omgeving. Maar ze moest ook meemaken, dat ze als zonderling of zelfs bedriegster werd beschouwd.”


Waarom overkomt zoiets nu net weer een arm meisje? Het zit haar toch al niet mee en dan ook nog zo een ongeluk! Dat gaat niet in je koude kleren zitten, maar in plaats van boos te worden op haar lot, God en de wereld verdraagt ze de pijn en wordt ook nog menslievend. Je zou iemand voor minder heilig verklaren, maar het is en blijft God geklaagd dat je zo hard kunt vallen tijdens het schaatsen dat je de rest van je korte leven zoveel pijn moet lijden. Op zulke momenten vraag je je af waar Onze Lieve Heer en de Heilige Moeder Maria mee bezig zijn? We weten het niet maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Er zit niks anders op dan voortaan goed opletten tijdens het schaatsen zodat je geen smak op het ijs maakt waardoor je de rest van je leven met hevige pijnen in bed moet doorbrengen.

(verschijnt elke dinsdag)

2 opmerkingen:

  1. Weer een mooi verhaal. De krassende kroontjespen herinner ik me ook goed. Was dat niet om te kijken of je t.b. had? Mijn moeder is vroeger met mijn zusje dat ook astma had diverse keren naar zee geweest en een keer naar geneeskrachtige grotten in Duitsland. ( de Kluterthöhle) Daar zaten ze dan gehuld in warme dekens uren lang gezonde grotlucht in te ademen. Onze moeders hadden er heel wat voor over om hun kroost gezond te krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De krassende kroontjespen was een terugkerend ritueel. Je bedoelt M. ? Met haar astma is het nooit helemaal goed gekomen; Ik heb geen klagen. Ik ben er wel door afgekeurd voor militaire dienst en dat is een meevaller. Moeders zijn power vrouwen om het eens in trendy modieuze termen te zeggen.

      Verwijderen