GAZA: DE KINDEREN VAN DE REKENING

Alweer is er een oorlog aan de gang in de Gazastrook en alweer vallen er veel doden aan de Palestijnse kant, waaronder veel kinderen. Opnieuw betalen kinderen en burgers de hoogste prijs voor oorlog. Ik hoorde de Israëlische premier gisteren op TV zeggen dat de doden de verantwoordelijkheid zijn van Hamas die sinds een paar dagen weer begonnen is met het afschieten van raketten op Israel. Maar is dat ook zo? Heeft Israel dan geen verantwoordelijkheid? Waar twee vechten hebben twee schuld, leerde ik al van mijn moeder.

Hoewel het bereik van die raketten groter is geworden, richten ze gelukkig weinig schade aan. Er zijn al wel gewonden maar nog geen doden gevallen. Hoe anders is dat in de Gazastrook waar het Israëlische leger op akelig efficiënte wijze huizen en andere doelen bombardeert. Tot vandaag zijn er al bijna 200 doden te betreuren. De meesten zijn burgers waaronder dan weer 50 kinderen. Hoe maak je trouwens onderscheid in Gaza tussen burgers en Hamasstrijders? Ik heb geen idee hoe dat werkt want voor zover ik weet is er geen regulier Hamasleger. Blijkbaar weten de Israeli dat onderscheid wel te maken anders zouden ze de buren niet kunnen bellen om te waarschuwen dat er in hun buurt gebombardeerd gaat worden.

Maar wat ik me vertwijfeld afvraag waarom Hamas zo gek is om met amateuristische raketten Israel te bedreigen vanuit een overbevolkt stuk grond als de Gazastrook? Dat verzin je toch niet terwijl iedereen ondertussen ook heel goed weet dat Israel altijd en overal hard terugslaat? Militair is het resultaat nul en niks behalve dat ze de haat vergroten tegen Hamas in Israël en tegen Israel in Gaza en in de bezette gebieden. Is dat het doel van Hamas? Meer haat zaaien om zo hun eigen mensen permanent in de greep te houden?

Zoveel cynisme lijkt van hieruit onmogelijk, maar als je naar de regio kijkt -Libanon, Libië, Syrië en Irak – dan sta je nergens meer van te kijken. Wat men daar elkaar aandoet om macht te houden of te krijgen in naam van het geloof grenst aan het ongelooflijke. Niets gaat te ver. Elkaars moskeeën opblazen, burgers vergassen, aanslagen op markten, het uithongeren van hele stadswijken, het executeren van andersdenkenden enz. Wat in Syrië vandaag de dag gebeurt, hield ik tot voor een jaar geleden niet voor mogelijk. We hadden het toen nog over de Arabische lente. Vandaag zien we een Arabische hel die zich uitstrekt van Irak tot Libië met alleen landen als Tunesië en Marokko als uitzondering en Egypte zal voorlopig ook een land zijn van onderdrukking en geweld.

De gevolgen voor ons hier in Europa zijn tot nu toe beperkt maar voor hoe lang nog? Overal zijn er jongeren die zich identificeren met een of andere partij die daarginds oorlog voert. Ze denken dat oorlog een nieuwe rechtvaardigheid zal brengen waardoor ze het beter zullen krijgen dan hun ouders. Ze beseffen niet dat oorlog nooit geen welvaart brengt. Vrede en politieke stabiliteit brengen welvaart, dat geldt voor elk land en voor elke regio ook voor de Gazastrook.

Stel dat Hamas het geld waarmee ze raketten kopen, zouden gebruiken voor onderwijs, voor de opleiding van jongeren en economische ontwikkeling van Gaza, dan zouden de kinderen van nu het straks beter krijgen, beter dan hun ouders hadden kunnen dromen. In plaats van hun hand op te houden bij de internationale gemeenschap, in armoede te leven tussen geweld en oorlog zou men zich kunnen ontwikkelen tot zelfstandige en waardige mensen.

Wat is de verantwoordelijkheid van Israël dat er oorlog is? Ophouden met bombarderen zou al een mooie stap zijn in deze situatie. Ophouden met het bezetten van Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever zou een begin kunnen zijn voor vrede net als een bouwstop op Joodse kolonies in de bezette gebieden? Als er geen terreuraanslagen meer plaatsvinden, kan ook de muur afgebroken worden zodat Palestijnen en Israëli gewone buren van elkaar worden. Wat kan of moet Israel nog meer doen? Ik weet het niet. Tot nu toe komt het mij over als allemaal hopeloos. Waar twee vechten hebben twee schuld, dat is wat ik zeker weet dankzij mijn moeder.