POSTMODERN HEK

Petrus, Postmodern Hek van ijzer en marmer. 

Daar staat ie dan. Het Postmodern Hek, misschien wel het hoogtepunt in mijn werk tot nu toe. Een hoger voetstuk zou niet misstaan maar past niet in de tuin. Maar wie weet mag ik het ooit in het groot na laten maken voor op een plein of in een park. Maar dit exemplaar blijft natuurlijk wel het enige, echte originele exemplaar.

Een kapot stuk hek een beetje opgekalefaterd met roestwerende menie. Meer is het niet. Moet dat nu voor een kunstwerk doorgaan? Ambachtelijk gesproken in ieder geval niet. Er was geen kunst aan om het te maken. Het hek heb ik gevonden en het blok marmer heb ik uit de afvalcontainer gevist bij een marmerverwerkend bedrijf. Het enige wat ik er ambachtelijk aan heb gedaan, is het hek te verven en de benodigde gaten te boren in het marmer om het stuk hek in te zetten.

Ik heb ook niets hoeven te doen aan design, dat bastaard kind van kunst en ambacht. Het design was er al en ik heb het zo gelaten, als het ware in zijn natuurlijke staat of beter gezegd in zijn  staat van ontbinding. Die heb ik nu vastgelegd voor zo lang dat het duurt.

Is het dan misschien conceptuele kunst, het antwoord van de kunst van deze tijd op de Postmoderne kunst, kunst met een verhaal? Wat er ambachtelijk aan ontbreekt, wordt door het verhaal goed gemaakt. Maar ik heb geen verhaal of het zou moeten zijn dat het hek een symbool is van de vergankelijkheid van hekken. Maar dat is niks nieuws en zeg nu zelf, kunst moet vernieuwend zijn.  Is het verhaal erachter dan dat eigendommen – stukken land, huizen en tuinen – die door hekken worden afgebakend en beschermd uiteindelijk, hoe groot en machtig ook, vergankelijk zijn? Ook dat is niks nieuws. Ook dat weten we allemaal al en is dus geen vernieuwend inzicht.  

Het treurige van dit Postmodern Hek is dat er geen verhaal achter zit. Er zijn geen verhalen meer. De grote verhalen die ons vertellen hoe de wereld in elkaar zit of zou moeten zitten - de wereldgodsdiensten - zijn door de moderne tijd achterhaald. Er is niks meer buiten ons behalve dat wat we zien, horen, voelen en ruiken. Geen duivels, elfen, reuzen meer, misschien nog buitenaardse beschavingen maar dat is een schrale troost; te ver weg en onbereikbaar voor gewone mensen.  De moderne grote verhalen van en voor mensen, die verlossing en het paradijs beloofden, zijn met de val van communisme, socialisme en fascisme intussen ook in de vuilnisbak van de geschiedenis terecht gekomen.

Wat er overblijft zijn alleen nog maar kleine verhalen. Dit Postmoderne Hek is zo'n klein verhaal. Het is het kleine verhaal van de mensen die geen ander houvast hebben dan de dingen om hen heen. Die dingen maken de zin en onzin van ons leven uit. Het Postmodern Hek laat ons daarom lachen en huilen tegelijk. Misschien is dat een troost?