PREDIKERS VAN DE WELVAARTSSTAAT

Een digitaal fantasieke van Petrus

Dit kabinet had zich in 2012 beter kunnen presenteren onder het motto 'Grenzen aan de welvaartsstaat' dan onder het nietszeggende moralistisch getinte motto 'Bruggen slaan'. Maar vermoedelijk wilden of durfden ze dat niet. Veel kiezers horen niet graag dat er met de globalisering en de crisis een einde is gekomen aan op zijn minst de uitbreiding van de welvaartsstaat en   hoogst waarschijnlijk een inkrimping. Geen leuke boodschap voor de kiezers dus willen ze er hun handen niet aan branden net zomin als indertijd aan de hypotheek aftrek. Eerst moest die kredietbubbel tot explosieve proporties uitgroeien voordat politici die lek durfden prikken. Nu moeten we op de blaren zitten.

Het heilige geloof in de welvaartsstaat is ondertussen weliswaar geen taboe meer maar het thema wordt partijpolitiek ferm afgeschermd, zowel ter linker als ter rechter zijde. Aan beide kanten van het politieke spectrum wordt net gedaan alsof we slechts met tijdelijke bezuinigingsmaatregelen te maken hebben. Hier en daar horen we wel het woord hervormingen maar dan zonder invulling. Het dient om de onrust te bezweren. Hoe lang kun je dat nog volhouden en dan bedoel ik niet alleen het kabinet? Ook de oppositie doet er hard aan mee.

Over hervormingen wordt niet gepraat, over bezuinigingen des te meer. Bezuinigingen zonder visie. Reparatiebezuinigingen met als doel om de illusie van de welvaartsstaat overeind te houden. Ondertussen is Nederland een grote snelkookpan geworden, opgestookt door de economische crisis. Gans Nederland loopt op zijn tenen van de zenuwen. Wie is er nu aan de beurt om in te leveren? Wat voor slecht nieuws is er nu weer?

Ondanks alles weigert links van zijn geloof in de welvaartsstaat te vallen: traditioneel links niet (PvdA), wereldverbeteraars links niet (Groen Links) en volks links zeker niet (SP). De een meer dan de ander, maar alle 3 houden ze vast aan hun geloof in de oneindige solidariteit tussen mensen. Het inzicht dat je als overheid niet onbegrensd solidariteit kunt afdwingen, is nog steeds niet doorgebroken en zal naar ik vermoed ook nooit doorbreken want het is de steunbeer waar hun hele politieke wereld op berust. Tot hun eigen geruststelling heeft de staat, want deze politieke partijen organiseren solidariteit het liefst door en vanuit Den Haag, voorlopig genoeg machtsmiddelen om die solidariteit af te dwingen. Als je het maar gelooft.

De PvdA, daarbij zelfs aangemoedigd door de VVD, wil om die solidariteit kost wat kost overeind te houden, alles inzetten op nivellering door inkomensbeleid: de zorg, de huren, de mobiliteit en het onderwijs. Alles maar dan ook alles wordt ondergeschikt gemaakt aan de veronderstelde gelijke kansen voor iedereen en de daaruit zogenaamd noodzakelijk vloeiende gelijkheid (Links weet al lang niet meer wat het verschil is tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid). De dwang die daarbij steeds meer te pas komt, heeft zijn grenzen maar dat beseft Links niet. Ik schreef het al. Gewoon een kwestie van geloofsovertuiging en gebrek aan inzicht in de menselijke aard.

Waarom doet de VVD hier aan mee? Naar het schijnt een groot raadsel voor menig VVD'er tenzij die inziet dat de VVD een pure machtspartij is. Zo lang je aan de macht bent, heb je immers controle over de gang van zaken. Je bent bereid daarvoor links en rechts wat in te leveren. Alles beter dan aan de kant staan. Een extra stimulans daarbij is de PVV van Wilders. Zijn nationaal-socialistische beweging wil net als Links ten koste van alles de solidariteit tussen Nederlanders met een hoofdletter behouden en wil daarom in tegenstelling tot Links, alles wat zogenaamd vreemd is en geld kost, uitbannen. Onder het motto weg met de migranten en Europa houdt hij onder de gefrustreerde Nederlandse kiezers het geloof in de Nederlandse welvaartsstam in stand. Dat brengt stemmen op en dat wil de VVD niet dus wordt die een ietsje pietsie PVV, maar dan met de P van populistisch.

En D66, wat is de plek van D66 in dit geheel? Dat is mij gewoontegetrouw niet duidelijk behalve dat ze in die partij een groot vertrouwen hebben in de redelijkheid van mensen. Dat is mooi maar onzin. De mens is ook een dier, een onberekenbaar dier nog wel, de kranten staan er dagelijks vol van. De redelijke mens is een mooi uitgangspunt maar het zou redelijk zijn als ze bij D66 ook leerden rekening houden met onredelijkheid of denken ze bij D66 dat je de onredelijkheid van staatswege met vele regelgeving kunt afdwingen? Een onredelijke geloof.

Tot slot. Hoe zit het met de Christenen in de politiek? Moeilijk natuurlijk want Nederland mag dan een door en door Christelijke cultuur hebben, niemand die het nog beseft. Dus daar kom je politiek niet ver meer mee. Wat nu? Je visie moderniseren of aanpassen, maar waaraan? Aan links met zijn onwankelbare geloof in solidariteit, in rechts met zijn al even onwankelbare geloof in macht en individu of aan D66 met zijn trouwe belijdenis in de mens als redelijk wezen? De Christenen weten het niet meer en nemen dus van alles een snufje. Ondertussen blijven ze een beetje zwalken totdat er een leider is die het goed doet op TV en in de huiskamer. Tot die tijd zitten ze in de wachtkamer van de politiek.