 |
| Koning Albert van België waarschuwt voor spoken uit heden en verleden. |
Koning Albert meende in zijn Kersttoespraak te moeten waarschuwen tegen het hedendaagse populisme door te verwijzen naar de gevolgen van het populisme in de jaren dertig. De Vlaamse kranten waren het erover eens dat de waarschuwing vooral gericht was tegen het N-VA, de Vlaams nationalistische partij van de populaire Bart de Wever, binnenkort officieel burgermeester van Antwerpen.
Vlaamse deskundigen, kranten en politici waaronder uiteraard ook Bart de Wever zelf, vinden dit veel te ver gaan. De Wever voelde zich daarom in eerste instantie niet aangesproken maar aangezien velen dat wel doen, heeft hij alsnog repliek gegeven in de Vlaamse kwaliteitskrant De Standaard. Hij stelt o.a. vast dat de Koning de politieke wensen van een meerderheid in Vlaanderen negeert door ze af te doen als populisme. Met deze vergelijking rakelt hij bovendien de ongelukkige geschiedenis van zijn voorvader Koning Leopold III op. Uit naam van de vrede bleek die bereid te zijn om tijdens de bezetting van België door Duitsland bereid te zijn bij Hitler in Berchtesgaden op de thee te gaan. Dat viel zo slecht bij het Waalse deel van de bevolking dat na de Tweede Wereldoorlog het koningshuis dreigde om te vallen.
De Wever vraagt zich af wie nu eigenlijk politiek verantwoordelijk is voor hetgeen de Koning in zijn Kersttoespraak zegt. Het ziet ernaar uit dat dit eerste minister Elio di Rupo is die zich blijkens verklaringen zich van geen kwaad bewust is. De koning heeft immers het grondwettelijke recht om te waarschuwen voor gevaar dat de Belgische samenleving bedreigt, aldus di Rupo. Het is duidelijk dat di Rupo en de Koning vinden dat het gevaar van Vlaamse nationalistische partijen als de N-VA komt die immers streven naar meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid van Vlaanderen. Beiden hebben blijkbaar geen belangstelling voor of voeling met de Vlaamse onvrede over het huidige federale België waardoor de N-VA nu juist zoveel stemmen behaalt.
Dat is ook wat de N-VA voortdurend vaststelt en daarom zou het wel eens heel goed kunnen dat de waarschuwing van Koning Albert een averechts effect zou kunnen hebben. De Wever zet met zijn vraag of een Koning die zo gemakkelijk partij kiest nog wel aan het roer van de kabinetsformatie moet staan, een nieuwe stap in de richting van het terugdringen van de invloed van de Koning. Hij vindt namelijk dat net als in Nederland de kabinetsformatie door het parlement geregeld moet worden. Dit gevolg hebben de Koning en di Rupo vast niet voorzien met hun waarschuwing. Een politieke misser van de eerste orde die op zo'n hoog niveau niet zou mogen voorkomen.
Lees de column van Hugo Camps in De Morgen van vandaag er nog eens op na, voorpagina. En vertel mij dan inderdaad eens wat het verschil tussen Albert en Beatrix is in hun toespraken. Heb jij Mark Rutte de afgelopen jaren Beatrix horen terugfluiten?
BeantwoordenVerwijderen@ZJA
BeantwoordenVerwijderenHeeft Bea de PVV vergeleken met de jaren dertig van de vorige eeuw?
@Petrus: Ik ben het met je eens dat die sfeertekening en suggestieve inhoud van de toespraak van de koning een misser van jewelste is. Dat dit niet werd opgepikt door zo’n geslepen politicus als di Rupo vind ik onwaarschijnlijk, maar is natuurlijk wel mogelijk. Aan de andere kant maakt het weer eens pijnlijk duidelijk hoe complex de politieke situatie in België is en ook hoe moeilijk het is om de bevolking op van “boven af” oprecht te waarschuwen voor de gevaren van het populisme.
BeantwoordenVerwijderenHet oprakelen van de politieke fouten en wellicht ook voorkeuren van zijn voorvader Koning Leopold III vind ik bijna immoreel. Je kan – nee mag! – het nageslacht niet de fouten van de voorvaders aanrekenen, maar dient hen te beoordelen op eigen merites. Wellicht stond dit de koning voor ogen. Maar goed, toch goed fout!
@JP
BeantwoordenVerwijderenHet zou heel wat schelen als de Koning en de Waalse politieke leiders enig begrip toonden voor de Vlaamse wensen in plaats van het telkens weer in de hoek van ongewenst populisme te plaatsen met daarbij een intimiderende vergelijking met de jaren dertig.