DE KRACHT VAN DUITSLAND

Al fietsend door dorpjes en kleine stadjes in het Zwarte Woud besef ik opnieuw hoe goed georganiseerd en proper Angela Merkelland is. Alles is goed onderhouden, de huizen, de wegen, de bossen, de velden en wat al niet meer. De welvaart of moet ik schrijven de rijkdom spat ervan af. Je vraagt je af hoe dat komt.

Duitsers zijn niet alleen harde werkers, maar ook taai, technisch inventief en grundlich. Het automuseum in Schramberg getuigt ervan. Meteen na de Tweede Wereldoorlog, waarin het land zo goed als vernietigd werd, bouwden ze Amerikaanse jeeps om tot mobiele houtzagerijen zodat de productie van ik noem maar wat – koekoeksklokken - weer meteen op gang kwam. Messerschmitt mocht van de geallieerden dan wel hun gevaarlijke vliegtuigen niet meer bouwen dat weerhield het bedrijf niet om direct over te schakelen naar de productie van kleine auto’s. Volkswagen, DKW (de latere AUDI) en BMW volgden al spoedig. NSU motors en Zündapp brommers waren in de jaren vijftig van de vorige eeuw ook in Nederland populair.

Het is ook het land van de vakman die zijn bedrijf dank zij zijn inventiviteit en creativiteit, ook op de wereldmarkt, weet uit te breiden tot een middelgroot of zelfs groot bedrijf. Bijna elk dorp of stadje heeft zijn eigen bedrijvenpark waar niet alleen landbouwmachines worden gerepareerd maar met de modernste technieken (ik zie een fabriek voor lasertechniek in Aichhalden en in Schiltach voor licht gewicht autovelgen) producten voor de wereldmarkt worden gemaakt. Het Duitse platteland en zijn industrie zijn perfect geïntegreerd. Het platteland is al lang geen land meer van boeren dankzij de prima onderhouden infrastructuur aan wegen waarin trouwens de fietstoerist niet wordt vergeten. Overal fietspaden en bewegwijzering. De Duitsers streven ook hier naar perfectionisme.

Maar er is meer. Merkelland is ook een stabiele democratie met een betrouwbare wetgeving waarop investeerders kunnen vertrouwen. Zoiets helpt de economie ook vooruit net zoals de stabiele arbeidsverhoudingen. Natuurlijk komen  er ook arbeidsconflicten voor. De grote en machtige IGMetaal wil af en toe wel eens een fikse speldenprik in de vorm van staking of demonstratie uitdelen aan werkgevers of overheid maar is uiteindelijk altijd weer bereid tot overleg. Het Duitse overlegmodel werkt wel zo goed of misschien wel beter dan het Nederlandse poldermodel.

Maar soms krijg ik de kriebels van zoveel perfectie. Het lijkt me niet gezond om alle verrassingen in het leven uit te willen sluiten. Het leven moet wel ook een avontuur blijven anders gaan we straks allemaal dood aan verveling. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.