BELGIË STAAKT OF TOCH MAAR NIET?

In Christendemocratische kringen wordt daags voor de staking gespeculeerd of de loonaanpassing aan de inflatie (de index) maar niet eens een keertje moet worden overgeslagen.

 

Moet ik nu voor of tegen de algemene staking op aanstaande maandag zijn? Ik stel met verbazing vast dat voor het eerst dat ik in België woon er een felle publieke discussie is ontstaan onder voor en tegenstanders van de staking. Hoe zou dat komen? Tot nu toe was het gezag van de vakbonden zo goed als onaantastbaar en de stakingsbereidheid onder de leden optimaal. Zelfs treinreizigers die door de zoveelste proteststaking hopeloos gestrand waren in tijd en ruimte, verklaarden altijd begrip te hebben voor de stakers om dan pas begrip te vragen voor hun nijpende situatie.

Nog wonderlijker is dat naar buiten komt dat men het in de Christelijke vakbeweging zelf, het gaat om de bond van ambtenaren, onderling niet eens is of er gestaakt moet worden. Dat is ook nieuw. In de kranten wordt er veel aandacht aan besteed. De vakbondsleiding zit er verlegen mee. Ze waren niet op de hoogte en hebben het over miscommunicatie. Zoiets is natuurlijk ook geen bemoedigend signaal, niet voor de vakbondsleden zelf en zeker niet voor de buitenstaanders.

Waar komt die onenigheid vandaan? Ik denk dat de mensen het gedoe moe zijn. Dat gedoe sleept al aan sinds de verkiezingen halverwege 2010. Er volgde een regeringsvorming die maar liefst meer dan 500 dagen duurde,maar uiteindelijk toch veel van hetzelfde opleverde. Ondertussen was er de bankencrisis waarin Fortis tot schade en schande van heel België ten onder ging. Kort geleden moest Dexia bank opnieuw met heel veel geld gered worden uit Franse handen waardoor de staatsschuld hoger werd. Vervolgens zette de Eurocrisis door met als gevolg dat België voor het oog van Europa en de wereld werd afgewaardeerd.

Het was nota bene aftredend premier Leterme die de burger daarop even moed wist te geven met zijn voorstel aan zijn landgenoten om kasbons te kopen met de toezegging dat slechts 15% belastingheffing op de rente zou plaatsvinden in plaats van de door de nieuwe regering geplande 20%. De Belgen lieten zien nog steeds in hun land en volk te geloven en stortten hun geld massaal in de staatskas.

Maar de nieuwe regering di Rupo wist op die positieve stemming niet voort te bouwen net zo min als de vakbonden. Het traditionele gekrakeel tussen de partijen ging gewoon verder terwijl de vakbonden amper na de installatie van de nieuwe regering met prikacties begonnen waardoor de sfeer al weer voor de Kerst verpest werd.

In het nieuwe jaar werd het er niet beter op. Terwijl de mensen snakten naar eensgezind leiderschap om de crisis aan te pakken en te voorkomen dat België belandt in een economische terugval met als mogelijk gevolg groeiende werkloosheid, begon de vakbeweging opnieuw op te roepen tot staking. Is het na al dit gedoe een wonder dat nu veel mensen denken maar nu alsjeblieft niet? Laat deze beker aan mij voorbij gaan? Veel mensen vragen zich af wat deze algemene staking bijdraagt aan de oplossing van de problemen waarmee het land nu al ruim twee jaar worstelt?