DOKTER WAT KOST DAT?

In een ziekenhuis liggen is nooit aangenaam maar als de verpleegsters vriendelijk en behulpzaam zijn, is het goed uit te houden.

Sinds ik hier in Vlaanderen woon weet ik niet beter dan dat ik na afloop van mijn consult mijn huisarts moet betalen. Handje contantje. Als ik niet gepast heb, geeft hij me geld terug. In ruil daarvoor krijg ik een standaardrekening van hem. Als ik die inlever bij mijn zorgverzekering  krijg ik een deel van het betaalde geld terug. Zo gaat het ook bij de tandarts, in het ziekenhuis, bij het maken van platen (röntgenfoto’s), een bezoek aan de hartspecialist of de huidspecialist. Ik weet dus vanzelf wat het kost en ik weet ook wat ik van de verzekering terug krijg.

Deze regeling geldt voor iedereen, jong of oud, rijk of arm, dik of dun, Vlaming of Waal. Het is een nationale regeling die past bij een nationale zorgverzekering. Want dat is ook leuk. Er zijn hier geen private zorgverzekeraars en wat mij betreft blijft dat zo. Er is hier een prima werkende nationale zorgverzekering waar je altijd en overal terecht kunt.

Hoe dat kan? Ik weet het niet. Er is in ieder geval geen numerus clausus op artsen. Dus wie voor arts wil studeren, kan dat studeren. Daardoor ontstaat wel de idiote situatie dat veel Nederlanders in Leuven of elders voor arts en tandarts gaan studeren. Toen mijn dochter tijdens een glijpartij met de fiets in Maastricht een voortand had verloren, leerden we in Leuven enkele Nederlandse assistenten kennen. Die vonden het allemaal prima om hun studie in Leuven te doen.

Ik heb hier nog nooit op een wachtlijst gestaan. Bij mijn jaarlijkse controle op huidkanker worden alle onderzoeken op een dag gedaan in Leuven: longfoto’s, echo’s van mijn organen en huidonderzoek. Vorig jaar werd zelfs na enig nader onderzoek nog dezelfde dag een stukje huid operatief weg genomen. Dat was gecoördineerd met een ander ziekenhuis.

Bij mijn hartspecialist kan ik ook ’s avonds terecht evenals bij alle andere specialisten. Zelfs foto’s maken kan ’s avonds aan huis van een specialist. Mijn huisarts heeft ’s morgens en ’s avonds spreekuur. Er staat geen tijd op de duur van het consult. Soms ben ik nog een tien minuten binnen, soms een dik half uur. We praten af en toe ook over andere zaken dan waar ik voor kom. Ik mag ook gerust drie dingen tegelijk aan de orde stellen. Het enige nadeel is, is dat je soms lang moet wachten in de wachtkamer. Iedereen krijgt namelijk de kans om rustig te praten met mijn huisarts. Hij zelf klaagt over maar een ding. Steeds meer van zijn collega’s gaan in Nederland werken. Daar worden ze beter betaald voor minder werk met als gevolg dat hij te veel patiënten dreigt te krijgen.

Er komen ook steeds meer Nederlanders naar België om zich te laten behandelen. Ik ken al een vrouw die na twee maal borstkanker een nieuwe borst heeft gekregen in Gent, een andere vrouw die in Sint Niklaas een kunstheup heeft gekregen en een familielid die zich in Antwerpen voor tenitus laat behandelen. Waarom dat in Nederland niet kan en in België wel, weet ik niet. Wat ik ook niet weet is hoeveel ziekenfonds premie ik maandelijks betaal want dat wordt samen met alle andere sociale premies van mijn loon ingehouden. Dat is wel zo gemakkelijk. Ik kan het natuurlijk nakijken op mijn loonbriefje maar waarom zou ik? Het gaat prima zo.