62. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DE ZONNEPIRAMIDE

 

Reconstructie van de stad Teotihuacan gezien vanaf het westelijke plein met aan de horizon de Zonnepiramide. (Anxo Miján Maroño)

Frida loopt peinzend naar David. Trotski wil zijn strijd voor en wereldrevolutie vanuit Mexico voortzetten en daarmee tegen Stalin ingaan. Heeft dat zin en moet de Mexicaanse communistische partij zich daarvoor lenen, zo vraagt ze zich bezorgd af? 

Krijgen ze dan ook geen problemen met Stalin. Die zal niet graag horen dat de Mexicaanse communisten onder leiding van Trotski zijn positie in Rusland als zijnde een nationalist en geen communist, zeker niet op prijs stellen. Daarmee komt de partij in een moeilijk parket te zitten.

Ze deelt haar zorgen over Trotski en de partij met David. Die is het maar haar eens. De partij kan zich geen conflict veroorloven met Stalin. Voorlopig kunnen ze diens steun voor hun revolutie, hoe gering ook, goed gebruiken. De partij is nog te zwak om op eigen benen te kunnen staan. 

Ondertussen hebben Trotski en zijn vrouw Frida en David ingehaald. Zij aan zij lopen ze verder. Trotski kletst maar door over de Azteken, de bouw van de piramides, de stad, de erediensten en de mensenoffers. Hij lijkt er door geobsedeerd. 

Het zal toch niet voor de eerste keer in zijn leven zijn dat hij wordt geconfronteerd met de oude geschiedenis? In Europa staan toch ook grootse getuigen van de Griekse en Romeinse geschiedenis. Is ook niet de Bijbel het relaas van een lange geschiedenis van joden met goden? 

In een opwelling daagt Frida hem uit om met haar de piramide te beklimmen. Ze beseft dat het haar veel pijn en moeite zal kosten maar dat hoort bij het leven. Een leven zonder pijn is geen leven. Trotski kijkt hij verrast en verbaasd aan. Om hem aan te moedigen fluistert ze in zijn oor dat zij daarboven met hem wil vrijen. Als het aan haar ligt, wekt ze daarboven nieuw leven op onder het toeziend oog van de goden.

Trotski die toch al geneigd is om op uitdagingen in te gaan, zeker als ze van een vrouw komen, loopt meteen naar de voet van de piramide. Dat zijn vrouw probeert hem aan zijn arm tegen te houden, overtuigt hem nog meer om door te zetten, met of zonder belofte van een vrijpartij met Frida.

Je ziet het niet zo meteen als je beneden aan de voet van de piramide staat maar de treden zijn behoorlijk hoog. De beklimming valt behoorlijk tegen. Het vergt meer inspanning dan hij had gedacht. De ijle lucht op deze hoogte speelt ook een rol. De piramides liggen ruim 2000 meter boven zeeniveau. Ze passen hun tempo aan en lopen als vertraagd in hun beweging naar boven.

Op het eerste plateau aangekomen hebben ze al een prachtig uitzicht over de stad met aan beide zijden van de straat de ruïnes en rechts het grote plein met de Maan piramide. Beiden raken nog meer onder de indruk van het zogenaamd primitieve volk dat dit tot stand heeft gebracht. Wat je er ook van vindt, ze moeten zich gesteund en geleid hebben gevoeld door reuzenkrachten, als het ware goddelijke krachten, anders zouden ze dit nooit hebben kunnen bouwen.