Trump voert een titanenstrijd tegen de hele wereld én zijn eigen volk. Wat hem drijft is vermoedelijk het gevolg van een hoge mate van zelfoverschatting. Dat zou wel eens zijn ondergang kunnen worden en wie weet sleurt hij zijn volk daarin mee. Voorlopig blijft dat alles in het ongewisse maar er zijn zeker al wel enkele kanttekeningen te plaatsen.
De belangrijkste is zijn titanenstrijd tegen China. Dat land wil hij met een tarievenoorlog tot de orde roepen. China moet evenveel importeren uit Amerika als Amerika uit China. Pas dan zal volgens Trump sprake zijn van eerlijke handel.
Nu is volgens hem die handel ongelijk, hoe groot die ongelijkheid precies is, is voer voor specialisten maar het gaat om honderden miljarden. China meldt een handelsoverschot met de VS van 360 miljard terwijl de VS spreekt van 278 miljard.
Met tarieven probeert Trump tot een soort van gelijk oversteken beleid te dwingen. China exporteert dan goederen evenveel in waarde als de VS exporteert naar China. Ongeveer dan toch, want helemaal gelijk zal het nooit worden. Daarvoor zijn de goederenstromen te verschillend en is er sprake van voortdurende veranderingen in vraag en aanbod. Maar de trend moet zijn naar die van gelijkheid.
De grote vraag is nu of China zich laat dwingen? Tot nu toe geeft het land geen krimp. China verhoogt de tariefmuren voor de Amerikaanse invoer met een even hoog percentage als Trump doet voor China. Het is een oog om oog, tand om tand gevecht en de vraag is wie het eerst zal buigen.
Ik geef de Chinezen een goede kans dit gevecht te winnen. Het is waar dat China de Amerikaanse export nodig heeft om zijn groeimodel te kunnen handhaven. Zonder export zal de industriële bedrijvigheid dalen met als gevolg groeiende werkloosheid onder een jonge en gretige bevolking.
De meerderheid in China heeft nog geen deel gehad aan de nieuwe welvaart. Als de groei door export stagneert zullen de sociale spanningen stijgen en wordt het moeilijk voor de Communistische partij om de controle over zijn bevolking te handhaven.
De andere kant van het verhaal is dat als er een beroep wordt gedaan op het Chinese nationale bewustzijn onder andere door te wijzen op de gemeenschappelijke vijand Amerika, is de kans groot dat de bevolking zich achter de Communistische Partij schaart. De partij dwingt als het nodig is collectief lijden af zoals bij de lockdowns tijdens de covid-pandemie.
Vergeet niet dat Chinezen een groot uithoudingsvermogen hebben en bedachtzaam te werk gaan als het gaat om hun positie veilig te stellen. Ze zijn bereid tot grote offers om de concurrent te kunnen verslaan.Deze mentaliteit hebben kleine Chinese winkels en restaurants, tot grote bedrijven en uiteindelijk het hele land.
Daar staat een verwende Amerikaanse bevolking tegenover die hun leiders kunnen kiezen. Bij die keuze kunnen ze hun luimen volgen. Als ze het gevoel krijgen dat ze door de tarieven van Trump worden “beroofd” van hun goedkope Chinese artikelen zouden ze hem en zijn hofhouding weg kunnen stemmen.
Amerikanen hebben geen lange termijn besef van hun land. Amerikanen hebben geen collectief gedeelde droom maar vormen een optelsom van individuele dromen. Het is een consumentenmaatschappij waar instantbevrediging de norm is.
En Europa, hoe zit het met Europa? Europa zit tussen het Chinese en Amerikaanse model in. Europa heeft eveneens een consumentenmaatschappij maar is wat meer genuanceerd. De overheid mag een rol spelen in de regulering van de samenleving dat mag van Trump helemaal niet.
Een ander verschil met het optreden van Trump is dat Europa meer overwogen moet handelen als gevolg van onderling overleg tussen de ledenlanden. Dat maakt Europa misschien tot een langzame maar wel een betrouwbare handelspartner terwijl de huidige onberekenbaarheid van Trump het wantrouwen voedt. Dat zou Amerika wel eens kunnen opbreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten