29. MEXICAANSE VERTELLINGEN. SARA

 

Concepción Soto, 20 augustus 1899

Op een dag is Diego alleen bezig met een muurschildering in een klein theater. Ineens ziet hij in zijn ooghoek een jonge vrouw vanachter een gordijn bij de ingang naar hem kijken. Spontaan nodigt hij haar uit om dichterbij te komen. 

Ze komt vanachter het gordijn vandaan en loopt met een pas die het midden houdt tussen gedecideerd en behoedzaam naar de steiger waarop Diego staat. Ze loopt met een zekere elegantie, het hooft licht zijwaarts gebogen waarbij ze hem beurtelings aankijkt en haar ogen neerslaat.

Eenmaal dichtbij daalt Diego de trap naast de steiger af en loopt op haar toe. Hij geeft haar een hand en noemt tegelijk zijn naam. Haar naam is Sara. Nog nooit heeft hij aandacht gehad voor een naam van een vrouw, sterker nog, hij heeft nog nooit betekenis gegeven aan namen, niet aan die van vrouwen en niet aan die van mannen. Namen zijn er zoals bloemen en bomen namen hebben of straten. Ze horen als vanzelf bij elkaar. Het is bij Diego nooit opgekomen zich af te vragen waarom een straat, een boom of een bloem die specifieke naam heeft.

Tot vandaag. De naam Sara bekoort hem direct. Hij heeft geen idee waarom, maar hij verwondert er zich over dat haar naam als gegoten zit. Ze zou gewoonweg geen andere naam kunnen hebben dan Sara. Alles wat hij ziet aan haar bevalt hem en dat komt allemaal tezamen in de naam Sara. Hij raakt geroerd. 

Hij blijft kalm en slaagt er in om haar quasi onverschillig maar zeker ook welwillend aan te kijken. Hij wil haar niet afschrikken, eigenlijk wil hij het tegendeel, haar charmeren maar dan zonder te overdrijven. Hij wil rustig blijven maar meteen ook laten zien dat hij haar heel graag mag. 

Zoals elke vrouw ziet zij aan zijn gezicht en houding dat Diego van haar gecharmeerd is. Dat vlijt haar. Ze vermoedt dat een pijl van amor zijn hart geraakt heeft. Dat maakt haar blij. Sinds hij in het theater aan het werk is, komt ze elke dag stiekem naar hem kijken. Eerst was het uit nieuwsgierigheid maar toen ze hem aan het werk zag, besloot zo voortaan iedere dag te komen kijken. 

Na hem een paar keer vanachter het gordijn gevolgd te hebben, begon ze na te denken hoe ze met hem in contact kon komen, zo sterk werd ze tot hem aangetrokken. Nu had het lot dan beslist. Diego zag haar en daar staat ze dan, zowaar tegenover hem. Voor haar was het liefde, daar was ze zeker van. 

Diego moest de knoop nog ontwarren ook al besefte hij meteen dat er in het universum iets onherroepelijks was gebeurd toen hij Sara zijn hand gaf. Het drong tot hem door dat zij zijn uitverkorene was. Alles klopt aan haar. 

Haar bewegingen zijn gracieus met een zekere traagheid, haar haren, haar ogen, haar mond en haar handen ontroeren hem. Vooral haar handen, die stralen rust en zorg uit. Ze past zo goed bij hem dat hij haar nu al zou missen als ze zich zou omdraaien en weg lopen.

Maar ze blijft. Hoe wonderlijk is het dan om te horen dat ze uit een dorp komt dat niet ver van zijn geboortedorp ligt. Zij was dus eigenlijk altijd al in de buurt? Ze moesten elkaar alleen nog maar ontmoeten. Dat gebeurt gek genoeg in Mexico-stad, een stad zo groot dat je elkaar er eerder verliest dan vindt. Toch bracht het lot hen hier in deze stad, ver van hun beider geboortestreek, bij elkaar. Hoe dat kan, is een mysterie.