MEXICAANSE VERTELLINGEN 11. DE INTOCHT IN MEXICO-STAD

 

In het midden van de stoet zie je de man met de grote hoed. Dat is Emiliano Zapata de grote boerenleider uit het zuiden van Mexico. Rechts van hem zit de Noordelijke generaal en opstandeling van boerenafkomst Pancho Villa. Ze trekken de stad binnen om hun president te installeren.

De revolutionaire familie is uiteen gevallen vanwege het wantrouwen tussen enerzijds de voormalige gouverneur, politicus, generaal en intussen president Carranza en anderzijds de twee selfmade generaals uit de provincie Pancho Villa en Emiliano Zapata.

Carranza eist het presidentschap op. De twee volksgeneraals hebben liever dat er eerst een tussenpaus komt zodat ze greep op de situatie houden. Met Carranza als president  kan het voor hen wel eens uit de hand lopen. 

Carranza trekt zich niks aan van hun idee om Eulalio Gutièrrez als voorlopige president te installeren en laat zich door het Congres tot president uitroepen. De rapen zijn gaar. Villa en Zapata besluiten om hardhandig in te grijpen. Ze trekken met hun legers op naar Mexico-stad om Carranza af te zetten en hun eigen interim president te installeren.

Diego weet nu dankzij zijn vriend David pas goed waar hij verzeild in is geraakt. Het is allemaal vele malen erger dan hij zich had kunnen voorstellen. Zoveel machtswellust ten koste van zoveel mensenlevens. Waar zijn we mee bezig zo vraagt hij aan David. Die bezweert hem de komenden gebeurtenissen af te wachten waarna ze altijd nog kunnen bekijken wat ze gaan doen. . Daarna kunnen ze nog altijd zien wat ze doen.

Carranza ziet de bui hangen en vertrekt naar Veracruz vanwaar uit hij hoopt de tegenaanval te kunnen organiseren. De intocht van hun beider legers wordt een triomftocht. De hele stad loopt uit om de beide helden van de revolutie te verwelkomen onder het roepen van ‘Viva Zapata” en “Viva Pancho Villa” en “Viva la Revolucion”.

De helden krijgen tezamen met de aanstaande president Eulalio Gutierrez een groots banket aangeboden met belangrijke politici van de stad. Ze nemen het gejuich van het publiek in ontvangst op het balkons en brengen een eerbetoon aan de vermoorde Francisco Madero, die ze de eerste revolutionaire president noemen.

Tot zover loopt alles volgens plan. De troepen vermaken zich intussen op de hun eigen bekende en vertrouwde wijze met drank en vrouwen. Van beide is meer te vinden in de stad dan in de dorpen en provinciestadjes die ze op hun marsroute gepasseerd zijn.

Menig feestjes loopt uit hand en eindigt niet altijd zonder geweld en soms zelfs met enkele doden. De mannen zijn net als hun bazen gewend meningsverschillen, ook over vrouwen en drank, te beslechten met geweld. Een revolver is gauw getrokken.Geen wonder dat na verloop van tijd de nieuwe president er op aandringt dat de herriemakers meer respect tonen en zich gedragen

Dat valt helemaal verkeerd bij de Villistas. Eulalio maakt geen schijn van kans en verplaats zijn regering buiten Mexico-stad. Daar verklaart hij dat Carranza, Villa en Zapata verraders van de revolutionaire geest zijn. Villa pikt dat niet en maakt kort en metten met zijn president. Die raakt gewond bij een van de schermutselingen en vlucht naar Noord-Amerika.

Diego zag de revolutionaire gang van zaken met bezwaard gemoed aan. Meer nog dan de generaals vallen zijn strijdmakkers hem tegen. Hij had meer menselijkheid van ze verwacht in plaats van elke dag de beest uit te hangen. 

De revolutie is hun levensstijl geworden. Ze kunnen elke dag sterven en dus leven ze er op los. De meesten dan toch. Sommigen geloven in de revolutie en hopen het te overleven, anderen laten zich leiden door pure overlevingsdrang en willen er vanaf.

Maar hoe? Deserteren is moeilijk. Eenmaal gevonden wordt je zonder pardon geëxecuteerd notabene door je eigen krijgsmakkers. Of je komt bij de tegenstander terecht en die zet voor de keus meevechten of executie.