 |
| petrus nelissen, "Kleuren Dichter", acrylverf op papier, 57x76 cm, 2011 |
Dit is een intermezzo over gedichten. Hoewel mijn werk bij CLAT me behoorlijk in beslag neemt is er gelukkig nog tijd over voor mijn gezin en nevenactiviteiten zoals lezen en in mijn aantekenboek schrijven over wat ik gelezen heb. Soms neem ik mijn toevlucht tot een gedicht. Hoewel ik geen dichter ben, niet eens een kenner of groot liefhebber, neem ik af en toe mijn toevlucht tot een gedicht om mijn gedachten en gevoelens te uiten.
De enige dichter waarvan ik kan zeggen dat ik alles van hem gelezen heb, is Jan van het Kruis, de Spaanse 16e eeuwse mysticus en heilige. Zijn gedichten met uitleg boeiden me van meet af aan. Ondanks dat ik niet gelovig ben in de traditionele zin van het woord, helpen zijn gedichten mij om een beetje dichter bij het mysterie van leven en liefde te komen.
Zijn gedichten gaan over liefde en verliefdheid. Zijn geliefde is God maar dat verandert niets aan de gevoelens die hij over zijn liefde voor Hem deelt. Die zijn net zo aards als die van jou en mij en dat maakt het nu juist zo fascinerend.
Het zijn geen zweverige gedichten over een Hoger Wezen maar regelrechte liefdesgedichten waar een wereld van gevoel en verstand achter zit en dat maakt het boeiend om ze te lezen. Het is daarbij mooi meegenomen dat hij de moeite heeft genomen om zijn gedichten uit te leggen.
Dat maakt hem als 16e eeuwse dichter nog steeds toegankelijk. Ze geven meteen ook toegang tot zijn complexe wereld aan gedachten en gevoelens. Hij is niet voor niks door de Roomse kerk niet alleen heilig verklaard (1726) maar 200 jaar later ook tot kerkleraar.
Ik lees uiteraard tussen de bedrijven door moderne Nederlandse dichters, maar het lezen van gedichten van Sint Jan van het Kruis en andere moderne Nederlandse dichters maakt me nog niet tot een dichter laat staan tot een mysticus.
Maar zoals eerder gezegd, ik gebruik af en toe intuïtief en nogal vrijmoedig de dichtvorm om mijn gevoelens en gedachten uit te drukken. Zo probeer ik in het onderstaande gedicht het verlies van het geloof van mijn voorvaderen te bevatten.
DRIELUIK
Klanken herinneren aan mijn jeugd
waar engelen waakten
over mijn bestaan.
Maar nu weet ik beter.
Wat me rest
is alleen verder te gaan.
Als de tijd daar is
en hoop ontwaakt,
zal ik dan opstaan?
Er zijn van die momenten in je leven dat je het even niet meer ziet zitten. Een kort gedicht kan je als een soort gebed daarvan bevrijden.
MAANDAGMORGEN
Druppels op de ramen,
nergens daglicht,
Maken alles zó gewoon
Dat vandaag te sterven
niks betekent
dan de was doen
op maandagmorgen.
Met het ouder en wijzer worden vallen de romantische schellen van verliefdheid van je ogen. Het gevolg is verbazing en een glimlach.
VERVREEMDING
Eens schreef ik
dat ze ogen had
zo bruin
als die van een ree.
En dan te weten
Ik heb nooit
een ree
in haar ogen gekeken.
Dat laatste gedicht is grappig!
BeantwoordenVerwijderen