HET PALESTIJNSE VRAAGSTUK

De open oorlog tussen Israël en Hamas leidt tot een bijna totale vernietiging van de Gazastrook. Ruïnes die doen denken aan Marioepoel en Bachmut in Oekraïne waar ook een open oorlog woedt maar dan met Rusland. Zou Hamas niet geweten hebben dat de pogrom van 7 oktober wel eens tot deze totale vernietiging zou kunnen leiden? Ik kan het me niet voorstellen. Misschien hopen zij dat de Arabische wereld zal ingrijpen als er maar genoeg slachtoffers vallen? Tot nu toe blijft het bij veel overleg. Blijkbaar willen de Arabische landen geen escalatie. Quatar bemiddelt tussen Israel, Egypte en de VS.  

De vraag is of de Palestijnen bereid zouden zijn te aanvaarden dat het mogelijk is om op basis van beginselen van een rechtsstaat en een parlementaire democratie te accepteren dat meerdere bevolkingsgroepen met verschillende religieuze achtergrond en cultuur vreedzaam naast elkaar kunnen leven of houden ze vast aan de idee dat een staat moet berusten op religieuze beginselen van de Islam?

Hamas wil dat laatste volgens hun handvest. Geen Joodse democratische staat maar een Palestijns islamitische staat. Een vervelende bijkomstigheid is dat Israël daarvoor moet wijken en dat kan niet. Daar is men het in de wereldgemeenschap wel over eens. Zelfs Rusland vindt dat en ook China staat niet te popelen om Israël op te heffen.

De geschiedenis van het gebied is ook niet gemakkelijk. Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn tussen Joden (Zionisten) en Palestijnen bloedige gevechten gevoerd over wie het voor het zeggen heeft in het voormalige Britse Mandaat Gebied Palestina. De Britten hadden geen zin om onder die omstandigheden als scheidsrechter op te treden en gaven het gebied terug aan de Verenigde Naties.

Die nam op 3 september 1947  resolutie 181 aan waarin het voormalige Mandaatgebied Palestina werd opgedeeld in een Arabische staat (42,9%), een Joodse staat (56,4%) en Jeruzalem (0,7%) onder internationaal bestuur. 

"De grootste Joodse delegaties gingen hiermee akkoord, maar de Arabische delegaties weigerden een tweestatenoplossing omdat zij Palestina als een geheel wilden houden, en een in verhouding te klein deel kregen toegewezen. Op 29 november 1947 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties het verdelingsplan aan als resolutie 181. Nadat bekend was geworden dat resolutie 181 niet geaccepteerd werd door de Arabische delegaties, brak er een burgeroorlog uit tussen Joodse en Palestijns-Arabische gemeenschappen in het Mandaatgebied, waarbij ook de Arabische buurlanden betrokken raakten." (Wikipedia: Israel)

De tweestaten oplossing werd dus niet geaccepteerd. Blijkbaar was het voor de Arabieren en Palestijnen een ondraaglijke gedachte dat het land gedeeld moest worden met andersgelovigen. Tot op de dag van vandaag blijven fundamentalistische Palestijnen gesteund door fundamentalistische Arabieren (Iran bijvoorbeeld) oorlog voeren tegen Israël zelfs nog toen de internationale gemeenschap via de Oslo akkoorden een hernieuwde tweestaten  oplossing steunde. 

“De Oslo-akkoorden ("Oslo Accords") zijn een reeks overeenkomsten tussen de PLO en Israël die tot doel hadden de eerste aanzet te zijn om het Israëlisch-Palestijns conflict op te lossen door de oprichting van Palestijns zelfbestuur onder een Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Zij bestaan uit respectievelijk het Oslo I-akkoord van 13 september 1993 en het Oslo II-akkoord van 24 september 1995. Op 4 mei 1994 werd een tussenakkoord gesloten, dat bekend staat als het "Gaza-Jericho-akkoord" of "Caïro-akkoord". Kenmerkend voor de Oslo-akkoorden zijn de talloze annexen, waarin specifieke onderdelen tot in de kleinste details zijn uitgewerkt.” (Wikipedia: Oslo akkoorden)

Nadat Israel zich had teruggetrokken uit de Gazastrook (in 2005) behaalde in 2007 de fundamentalistische organisatie Hamas de overwinning. Vanaf die dag voerden zij een schrikbewind onder de bewoners. De gematigde Palestijnen waaronder voornamelijk PLO aanhangers werden het land uitgezet of vermoord.

Hamas blijft een tweestaten oplossing weigeren ten koste van elke ontwikkeling van de Palestijnse bevolking. Volgens het handvest streeft “Hamas naar een islamitische staat in Palestina tussen de Middellandse Zee en de Jordaan, het vroegere Mandaatgebied Palestina, "waarin alle godsdiensten, jodendom, christendom en islam veilig met elkaar kunnen leven onder de vleugels van de islam". Met betrekking tot Israël: "Israël zal bestaan en voortbestaan totdat de islam het elimineert zoals hij voordien anderen heeft geëlimineerd. (Wikipedia: Hamas)

Hamas begon vanuit Gaza steeds meer terroristische acties tegen Israël te organiseren: bomaanslagen, schietpartijen tegen willekeurige burgers enz. Het gevolg was voorspelbaar. Israël nam steeds strengere maatregelen om aanslagen te voorkomen wat op zijn beurt weer een voedingsbodem is voor nieuwe aanslagen tot en met raketten toe op steden en dorpen.

Zo lang Hamas de tweestaten oplossing weigert te aanvaarden is er geen oplossing voor het Palestijnse-Israëlische conflict dat zich nu al 80 jaar voortsleept. 

Israël heeft naar aanleiding van de pogrom op 7 oktober gekozen voor de vernietiging van Hamas. Of dat mogelijk is, valt te bezien. Het lijkt ondoenlijk om Hamas volledig te vernietigen.

Tot nu toe kijken de Arabische landen passief toe ondanks de vele burgerslachtoffers die er zijn gevallen. Zullen ze een oorlog beginnen om alsnog Hamas als heerser te installeren over wat nu Israël heet inclusief de Gazastrook, de West bank en de Golan hoogte?

Ik denk het niet, zeker niet zo lang de VS duidelijk maken dat ze in een oorlog achter Israël zullen staan. Bovendien, de Arabische leiders zijn niet eensgezind. Hoewel beide Islamitische fundamentalistische staten zijn, zijn Saudie-Arabië en Iran gezworen vijanden. Geen van beide ziet de ander als overwinnaar zitten.

Egypte heeft geen zin om opnieuw in een avontuur met de Moslimbroederschap  - Hamas is een tak van de Moslimbroederschap - terecht te komen en houdt daarom de grens met Gaza zoveel mogelijk dicht. 

Het nabijgelegen Rusland heeft vanwege de oorlog in Oekraïne niet het militaire noch economische vermogen om enig gewicht in de schaal te leggen. China kijkt op een afstand toe hoe de zaken zich ontwikkelen.

Europa is zoals altijd verdeeld. Als Europa zelfs niet eensgezind kan zijn over de Russische aanvalsoorlog in Oekraïne, hoe zou ze dat dan kunnen zijn over een ingewikkelde geopolitieke kwestie als Israël, de Palestijnen en de Arabische landen? 

Europa zelf heeft daarenboven ook nog een lange geschiedenis van anti-semitisme achter zich waar veel bloed bij is gevloeid waaronder de industrieel georganiseerde moord op zes miljoen joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.

In Europa wordt vaak bij gewelddadige conflicten - bij gebrek aan andere machtsmiddelen - de mensenrechten kaart getrokken. Dat valt te prijzen maar die voornamelijk legalistische kijk op de werkelijkheid levert over het algemeen geen bijdrage aan de oplossing van geweldsconflicten. 

Integendeel, het draait uit op pappen en nat houden en met veel geld de Gazastrook op de been houden. Je zou kunnen stellen dat dit het onverantwoorde radicalisme van Hamas mogelijk maakt of zelfs in stand houdt.