37. TERUG NAAR NIJMEGEN. UNESCO

De laatste foto van president Salvador Allende (1970-1973), de man in het midden met helm op. De foto is gemaakt in het presidentieel paleis terwijl het gebombardeerd wordt door vliegtuigen van de opstandige generaal Pinochet. Daarmee kwam een einde aan het presidentschap van de eerste gekozen Marxistische president op het Latijns Amerikaanse continent. Generaal Pinochet oefende jarenlang een uiterst rechts schrikbewind uit naar voorbeeld van de Spaanse dictator en generaal Franco.

Allemaal goed en wel met Sint Jan van het Kruis maar het dagelijkse leven gaat verder of  beter gezegd het staat in de pauze stand. Dat wil zeggen na de geboorte van onze dochter Floortje, het behalen van de doctorandus titel en de succesvolle sollicitatie bij het Directoraat Generaal voor Ontwikkelingssamenwerking hoor ik helemaal niets meer over uitzending naar een of ander liefs Latijns Amerikaanse hulpbehoevend land.

We wonen nog steeds met zijn drietjes in de “vergeten” straat met arbeiderswoningen. We leven van een bijzondere vorm van bijstand voor werkloze afgestudeerden. De overheid en de samenleving behoeden ons voor armoede.

Het is weliswaar financieel krap aan maar babykleertjes krijgen we van vriendinnen die ons met kinderen zijn voorgegaan. We krijgen van een vriendin zelfs een zo goed als nieuwe prachtige rode kinderwagen. De moeder van Krulkop voorziet in een wandelwagen.

Ondertussen heb dus niks omhanden behalve dan mijn leesuurtjes met de Jonge Marx of Jan van het Kruis. Ik fotografeer ook een beetje. Niet vele vanwege de kosten. In de stoffige, benauwde kelder heb ik een primitieve doka gemaakt. Een onhandig en onplezierig hok maar meer zit er niet in gezien de beperkte fondsen. 

Voor luttel bedrag heb ik een Lubitel gekocht, dat is een Russische 6x6 camera. De kwaliteit is niet veel soeps maar dat kan ook niet voor zo weinig geld. De lens is slecht zodat niet een foto echt scherp is. Het doorspelen van het rolletje is een moeizaam karwei. Allemaal niet erg, voor weinig geld leer ik zo een groot formaat camera gebruiken.

Eindelijk krijg ik dan bericht uit Den Haag dat een post beschikbaar is bij het Latijns Amerikaans Instituut voor Alfabetisering van UNESCO in Santiago de Chile. Ik krijg het verzoek om mij per omgaande te melden bij de afdeling personele zaken van UNESCO in Parijs. De reiskosten worden vergoed. 

Ik word om elf uur op het hoofdkantoor van UNESCO in Parijs verwacht. Via het ministerie krijg ik autorisatie voor een vliegticket retour Schiphol - Parijs plus onkosten voor trein en taxi. Ik vertrek met de eerste trein ’s morgens naar Schiphol en neem aansluitend de KLM vlucht naar Parijs. Het is een merkwaardige ervaring om in een enkele dag op en neer te vliegen naar Parijs voor een sollicitatiegesprek van een paar uur.

Ik stap op tijd het kantoor van de personeelsdienst binnen in het reusachtige UNESCO gebouw. De personeelsman in kwestie valt me mee. Hij maakt grapjes, ik denk om een ontspannen sfeer te scheppen. Dat lukt aardig. We spreken Spaans. Over de job zelf hoor ik weinig anders dan wat ik niet al gelezen had in de 'job description' voor professional officers (P1). Na een uurtje is het gedaan. Ik krijg nog bericht. Ik heb geen idee wat voor indruk ik gemaakt heb en of ik voldoe aan de vereisten voor de job. Ik denk dat het wel goed zit maar ja ik ben een optimist.

Terug met de taxi naar Orly en wachten op het vliegtuig. In de WC staan plotseling links en rechts van mij boven de pisbak mannen opdringerig met hun penis te zwaaien. Na de eerste verbazing besef ik dat dit een uitnodiging tot betaalde seks is. Ik snap niet dat je op zo een plek op zoek bent naar klanten. Hoe kun je met de lucht van pis in je neus, iemand tot seks uitnodigen? 

De baan gaat niet door. De groeiende politieke spanningen in Chili sinds de verkiezing van de marxist Allende van de Unidad Popular tot president (1970) spelen de UNESCO parten. Ik krijg te horen dat de toekomst van het Instituut onder druk staat. Mijn les geleerd. Wie voor een internationale baan gaat via een VN instelling moet rekening houden met internationale politiek. Daar had ik nog niet aan gedacht.