8. DALÍ, SOLANGE DE CLEDA

 

Tekening die in de Engelse uitgave van 'Verborgen Gezichten' naast de titelpagina is afgedrukt. De naakte vrouw houdt een banier omhoog met de tekst 'JE SUIS LA DAME'. Onderaan de pagina een banier met de tekst 'COMTE HERVE DE GRANDSAILLE'. Het is dus meer dan waarschijnlijk dat de afgebeelde vrouw Cléda de Solange, de tegenspeelster van de graaf in de roman. Rechtsonder staat GALA, de naam van de vrouw van Dalí. Heeft zij die tekening gemaakt? Helaas, kan ik daarover nergens uitsluitsel vinden. Voer voor Dalí kenners of verzamelaars.

De roman ‘Verborgen Gezichten’ van Dalí, zijn enige roman, is naar de maatstaf van vandaag een langdradig boek. Veel mensen vinden dat de Russische klassiekers vanwege hun lengte en vele namen onleesbaar zijn geworden. Hetzelfde geldt voor deze roman: ruim 450 pagina’s kleine letters. Ga er maar aanstaan. Wil je nog enige publieke aandacht krijgen voor zo een boek dan kun je het maar het beste verfilmen.

Een van de hoofdpersonen , Graaf Hervé de Grandsaille, heb ik in de blog hiervoor al ingeleid. Zijn belangrijkste tegelspeelster is Solange de Cléda waarvoor de graaf naar eigen zeggen 'een bizarre hartstocht’ heeft.

“Al vijf jaar lang deden ze alsof ze verwikkeld waren in een genadeloze wederzijdse verleidingsoorlog die steeds meer zorg en ergernis veroorzaakte en die tot dusver slechts zóver was gekristalliseerd dat hij een toenemende aandrift  tot wedijver en geldingsdrang verergerde, zodat, indien ze ook maar even hadden toegegeven dat ze tedere gevoelens voor elkaar koesterden, het gevaar van een ontgoocheling reëel was geweest. (blz.16)

Een van de vele lange zinnen waar het boek vol mee staat en die het uiterst vergen van eenieder die wil begrijpen wat hij leest. Als ik het goed begrijp, hebben de twee gevoelens voor elkaar maar kunnen deze niet of moeilijk uiten. 

En zo lees ik in een volgende passage als Solange haar kalme tederheid alsnog wil uiten dan begon hij haar ijdelheid te kwetsen en agressief gedrag te vertonen. De Graaf weet geen raad met zijn gevoelens.

Maar Dalí neemt geen genoegen met zulke eenvoudige zinnen. Hij houdt van beeldsprakerige litteratuur zoals blijkt uit de onderstaande passage waarin hij de graaf als een ruiter beschrijft (mannen berijden vrouwen volgens de klassieke litteratuur) en de vrouw als een paard. Dat kun je met de tegenwoordige vrouw niet meer maken. Dali’s beeldspraak is uit de tijd.

“Het was om deze redenen dat Grandsaille, na hun lange ontmoetingen die plaatsvonden in de half smachtende atmosfeer van een oppervlakkig idylle doordesemd met geveinsde onverschilligheid en een kies uitwisselen van geestigheden, terwijl beiden in werkelijkheid voor zichzelf de dolle galop van hun hartstochten verborgen, immer geneigd was Solange een klopje op haar achterste te geven en haar een suikerklontje toe te dienen, zoals men dat doet met een volbloed paard dat zich met de soepele elegantie op de achterbenen verheft om zijn grenzeloze energie ter beschikking te stellen.” (blz.27)

Beeldsprakerige taal die treffend is. Het beeld van eeen dolle galop van hartstochten" en een paard dat zich met soepele elegantie verheft om zijn grenzeloze energie te beschikking te stellen, is dynamisch en erotisch tegelijk. 

(wordt vervolgd)