62. HET BELOOFDE LAND. LIEFDE

 

 

Beatrice

Cielo en Oscar krijgen naar aanleiding van een telefoontje een plotseling hoog oplopende ruzie. Geen idee waar het over gaat, mijn Spaans is nu ook weer niet zo goed en ik ken het onderwerp van gesprek niet. Maar we zitten er wel met z'n allen middenin. Dat is altijd moeilijk. De schaamteloosheid van de ruzie maakt dat ik me schaam dat ik er bij zit. Voor Fernando en Beatrice zal dat ook wel zo zijn. Het gaat er zo hard aan toe dat je je afvraagt of dat ooit weer goed gaat komen. Geliefden kunnen elkaar hard treffen op plekken waar het echt pijn doet. Dat hoort ook bij liefde. Oscar gaat zover te roepen dat als Cielo zo door gaat er wat hem betreft een scheiding komt. 

Het zijn twee markante karakters die botsen over hun verschil in levenshouding. Het zijn tegenpolen die desondanks een grote aantrekkingskracht op elkaar hebben. Geen van beiden is bereid om ook maar een centimeter prijs te geven voor de ander. Dat is uit lijfsbehoud, ze kunnen niet anders, maar dat is ook meteen de reden waarom ze van elkaar houden, voor zover daar een reden voor kan zijn. Oscar houdt van Cielo omdat ze een vurige vrouw is, mooi maar ook kwetsbaar, taai is en een degelijke moeder. In wezen verlangt ze naar een burgerlijk bestaan met een randje avontuur. Dat randje kan en mag Oscar zijn maar dan moet hij niet overdrijven.

Oscar daarentegen is precies andersom hij wil een avonturier zijn met een randje burgerlijkheid.  Hij wil een vrijbuiter zijn, een boy scout voor het leven. De geloofszekerheden van Cielo kan hij niet aanvaarden maar hij wil ze ook niet overboord gooien als totaal nutteloos. Dat alles maakt Oscar aantrekkelijk voor Cielo. Ze ziet in hem de koene ridder die haar door het leven loodst en haar trouw zal blijven, wat niet onbelangrijk in een onzeker land als Colombia. Ze zijn uiteindelijk door de liefde tot elkaar veroordeeld dus tot een scheiding zal het wel niet komen, stel ik enigszins gerust vast.

Oscar is opgegroeid in een politiek behoorlijk links nest, zijn vader is een links liberale leider uit gegoede familie. Hij studeert voor ingenieur in de werktuigbouw aan de Los Andes Universiteit, bepaald geen universiteit voor arme studenten. Hij bereid zich voor op een goede baan maar of hij daar straks genoegdoening in zal vinden is nog maar de vraag. Die onzekerheid hangt ook Cielo boven het hoofd.

Ondanks zijn afkomst is Oscar gevoelig voor armoede en sociaal onrecht. Daardoor is hij verzeild geraakt in wat ik noem de vriendengroep van Frans Rosier. Dat is ook waar we elkaar in herkennen, ondanks de enorme verschillen tussen ons. Want laten we wel wezen Colombia en Nederland verschillen als hemel en aarde, als zon en maan, als vloed en eb. En dan heb ik het nog niet over het verschil in afkomst. 

Hij komt uit een rijke familie met een lange familietraditie. Ik ben geboren in een arbeidersgezin waar zo goed als geen familietraditie bestaat. De voorsprong die ik heb op Oscar is dat ik uit een welvarend, min of meer sociaal rechtvaardig, politiek stabiel politiek land kom. Wat we delen is dat we niet bang zijn om vrij en zelfbewust te leven. Kom maar op met het leven, zo kun je het beste onze levenshouding omschrijven.

Oscar heeft samen met de andere leden van de vriendengroep rond Rosier een tijd in een krottenwijk gewoond om leven en werken van de armsten van binnenuit te leren kennen. Dat tekent zijn leven en dat van de anderen. Misschien dat van Oscar wel het meest. Cielo beseft dat en respecteert dat temeer omdat Rosier een pater is, geen wat doorgaans een normale pater wordt genoemd die het houdt bij zijn geloof in God en teruggetrokken uit de wereld bidt voor het wel en wee van de wereld maar een die deelneemt aan de controverses in het leven, hoe groot die ook zijn. Dat op zich maakt Rosier zelf controversieel in Rome en in zijn eigen Karmelieten orde. Daar heeft hij zich overigens nooit door uit het veld laten slaan. Rosier is een geboren diplomaat om de klippen van de controverses te omzeilen waardoor hij alsnog zijn gang kan gaan zonder de orde teveel te verstoren.

Op weg naar huis vertelt Fernando dat hij en Beatrice eindelijk samen in rustiger vaarwater terecht zijn gekomen. Van een afstand bekeken is hun verhouding minder spontaan dan die tussen Oscar en Cielo. Beatrice is vormelijker en minder vurig van karakter. Ze is streng opgevoed volgens de oude Spaanse traditie dat een vrouw tot aan haar huwelijk beschermd moet worden voor de begerige blikken en handen van mannen en daarom het beste vergezeld kan worden van een chaperone. Gelukkig voor beiden is dat daar de laatste tijd wat minder streng de hand aan wordt gehouden. Ik denk dat dat komt omdat Fernando zelf ook vormelijk is en zich gedraagt als de ideale Spaanse edelman die zich weet te bedwingen. Voor Beatrice is dat dan weer wennen want hoe ga je in alle vrijheid met een man om ook al is hij jouw verloofde? 

Fernando zoekt zijn weg als  romantisch minnaar die vrouwen toch vooral ziet als wezens van een hogere orde en die derhalve ook een groot beroep doen op je verantwoordelijkheidsgevoel. Noem het ouderwets, wat het ook is maar het helpt wel om elkaar te naderen. Fernando is als een goed edelman ook streng voor zichzelf. Dat heb ik herhaaldelijk meegemaakt tijdens onze gesprekken over onze studies. Hij neemt geen genoegen met vage conclusies of ruim opgezette ideeën. Hij is een man van de precisie al lukt hem dat niet altijd. Eenmaal aangekomen in het appartement vertelt hij dat nu na  vijf jaar Beatrice en hij samen een gesprek zijn begonnen over hun toekomst. Rijkelijk laat vind ik maar voor hun doen en gezien de gezinnen waarin ze zijn opgegroeid waarschijnlijk op tijd.

(wordt vervolgd)