42. HET BELOOFDE LAND. HET GEZELSCHAP

 

Dora met Els en de honden aan de wandel in Suba

De 17e juli begint met verrassend nieuws. Nixon zal ingaan op een uitnodiging van China om het land te bezoeken. Volgens de kranten gaat Nixon omdat de VS een vredelievend land is dat vriendschap met alle landen in de wereld wil. Ik zie het eerder als de sprong van een kat in het nauw (Nixon) en als een overwinning van China. Het strategisch inzicht van Kissinger had Nixon er toe gebracht China uit zijn politieke isolement te halen en wie weet tot bondgenoot in de Koude oorlog te te maken.

’s Avonds komen Els, haar zus Trix, haar Moeder en een zekere Jorge bij ons eten. Moeder en Jorge moeten niks hebben van de revolutionaire Cubaanse muziek die we hebben opstaan. Jorge studeert electronica en werkt hele dagen. Volgens hem hebben de studenten zelf schuld aan de sluiting van de universiteit, een nogal beperkte blik op de gebeurtenissen, een burgerlijke opvatting. De Moeder wordt in de loop van de avond vrolijk van de wijn.

Later komt Efraïn met zijn Martha binnen. Die slapen in de weekeinden in het appartement. Ik nodig hen uit bij ons te komen zitten. Veel animo om er bij te komen, hebben ze niet. Ze zijn liever op zichzelf dan vermaakt te worden in een onbekend gezelschap. Ik kan ze geen ongelijk geven. Als de Moeder hoort dat Efraïn verdienstelijk gitaar speelt worden we allemaal uitgenodigd om de volgende dag bij haar op bezoek te komen.

’s Morgens bij het ontbijt laten Efraïn en Gloria weten niet zoveel zin te hebben om mee te gaan naar Suba. Hij klaagt over hoofdpijn wat natuurlijk kan maar ik denk dat beiden zich niet thuis voelen in het gezelschap dat hun te wachten zou staan. Efraïn is ook niet gemakkelijk in de omgang. Ik heb al vaak geprobeerd met Efraïn in gesprek te komen over van alles en nog wat, ook politiek, maar hij houdt het bij korte bijna afwijzende antwoorden.

In Suba blijkt dat er nog een Nederlands echtpaar, Harry en Jos, is uitgenodigd. Ze zijn vol van zichzelf, hun belangrijkste hobby's reizen en geld. Ze zijn trots op hun verzameling van 5000 dia’s van al hun reizen. Het lijkt mij vermoeiend om voortdurend met jezelf bezig te zijn. De wereld is meer dan de kring om je heen met jezelf als middelpunt maar leg dat maar eens uit aan zulke mensen. Ik begin er niet aan.

Jorge heeft een oogje op zus Trix maar Moeder houdt een oogje in het zeil. Trix doet voor haar leeftijd kinderachtig. Ma heeft problemen met haar zoon en neef Jan waar ze maar niet over uitgepraat raakt. Wij snappen er met z'n allen niks van maar op deze manier kan ze haar verhaal en zorgen kwijt. Els vindt alles best. Na de lunch gaan we wandelen. Om vijf uur zat ons bezoek er op. Moe maar tevreden stappen we op de bus terug naar ons appartement.

Opgetekend zaterdag 17 en zondag 18 juli 1971

(wordt vervolgd)