DE AARDE IS ROND, JOHNNY HOES

Ergens aan de kust onderweg naar Kenitra bezoeken we een fort.

 

De wandelstop in Rabat valt tegen. Het is een stad zonder de betovering van Marrakech en Meknès. Na een uurtje hebben we het gezien en vervolgen onze weg in noordelijke richting, langs de kust, de weg naar Kenitra. Daar willen we alvorens huiswaarts te gaan, twee dagen aan de kust kamperen. Hoewel we geen echte strandliggers zijn, willen we wel graag zwemmen in de Grote Oceaan.

We stoppen onderweg bij wat een koffie of theehuis kan zijn maar meer weg heeft van een naoorlogs bruin café tevens snackbar. In de kale ruimte op de kale tegelvloer staan enkele houten tafels en stoelen. Er worden geen alcoholhoudende dranken geschonken dus drinken we coca cola, na muntthee misschien wel de tweede nationale drank van Marokko. Tot onze verbazing staat verder naar achter een jukebox. Dat verwacht je dan weer niet in een drinkgelegenheid ergens langs een provinciale kustweg. Is dit een teken van verwestersing of slechts een kwestie van toeval? Ik ben benieuwd wat voor soort muziek er in zit.

Op het keuzebord zie ik muzikaal gesproken mijn tienertijd terug: Cliff Richard, Elvis Presley, Paul Anka en andere top tien zangers. Maar het allergekste zijn de namen van bekende zangers van het Nederlandse levenslied, de koning en koningin van de smartlappen, de Zuid Nederlandse versie van de blues uit de Missisippi Delta: Johnny Hoes en de Zangeres Zonder Naam. Dat is zo totaal onverwacht dat ik mijn ogen haast niet kan geloven.

Om er zeker van te zijn dat we hier te maken hebben met de echte Johnny Hoes, druk ik de toetsen in die horen bij het super melancholische levens en liefdeslied “Och was ik maar bij moeder thuis gebleven”.  Hoe is hij in 's hemelsnaam hier samen met de Zangeres zonder Naam verzeild geraakt? Heeft een voormalige gastarbeider met heimwee zijn spaargeld gestoken in deze Marokkaanse versie van het Brabantse bruine café? We zullen het nooit weten. 

 

Och was ik maar bij moeder thuisgebleven
Och was ik maar met jou niet meegegaan
Och had ik naar jouw ogen niet gekeken
Dan had m'n hart nu niet zo'n pijn gedaan
Ik kan niet slapen en niet eten want ik kan je niet vergeten
Met je rode mond
Je blauwe ogen
Je haar zo blond
Och was ik maar bij moeder thuisgebleven
Och was ik maar met jou niet meegegaan

Toen ik van verlof kwam trof ik in de trein
'T Allerliefste meisje
Die mooie Madeleine
'K Heb m'n hart verloren
Zij gaf mij haar woord
Maar gist'renavond stond ze met een ander aan de poort

Och was ik maar bij moeder thuisgebleven
Och was ik maar met jou niet meegegaan
Och had ik naar jouw ogen niet gekeken
Dan had m'n hart nu niet zo'n pijn gedaan
Ik kan niet slapen en niet eten want ik kan je niet vergeten
Met je rode mond
Je blauwe ogen
Je haar zo blond
Och was ik maar bij moeder thuisgebleven
Och was ik maar met jou niet meegegaan

Och was ik maar bij moeder thuisgebleven
Och was ik maar met jou niet meegegaan

Zonder enig spoor van heimwee of liefdesverdriet laten we deze droevig stemmende muzikale anomalie in de Marokkaanse binnenlanden achter ons en rijden vol goede moed alweer verder tot ons oog valt op een robuust, oud en vervallen fort. Je kunt het zonder toegangsbewijs en gids in alle vrijheid bezoeken. Dat nodigt uit tot een bezichtiging. We klimmen naar boven waar bovenop de meters dikke muren nog kanonnen staan die richting zee wijzen. Daar in de verte moeten ooit Nederlandse schepen gevaren hebben die misschien ook wel aan deze kust op zoek waren naar handel. De vrijgevochten Nederlandse Republiek was toen immers een natie van zeestropers met een vlag die elke lading dekte. 

We staan niet al te lang stil bij het fort. We willen voor de avond aankomen op onze kampeerplaats in Kenitra. Maar dan krijgen Bernard en Henkius alle symptomen van de zo gevreesde reizigersziekte in den vreemde. Ze hebben ernstige buikkrampen zodat het dun door hun broek dreigt te gaan lopen tenzij we onmiddellijk stoppen zodat ze met de WC rol in de aanslag tussen de rotsen langs de weg gehaast een plek kunnen zoeken om het ergste te voorkomen. Aldus verandert onze tot dan rustige sightseeing trip in een onrustige stop&go rit met Dora permanent aan het stuur, want die heeft nergens last van. Dora is op het hoogtepunt van de nood een betrouwbare bestuurder, een les die ik niet zal vergeten.

(verschijnt elke vrijdag)